Τίποτα βίαιο και απάνθρωπο δεν αποτελεί «επινόηση», για την Αμερική, πια! Η «Διπλή Ομηρία», με την πρώτη ματιά, θεωρείται ιστορία «τραβηγμένη από τα μαλλιά». Λες δε γίνονται αυτά. Την ίδια στιγμή, όμως, φέρνεις στο νου σου την καθημερινή σχεδόν είδηση πως κάποιος νεαρός μπαίνει σε ένα σχολείο και αδειάζει, χωρίς λόγο και αιτία, όλο το όπλο του πάνω στα παιδιά. Δέκα, είκοσι, τριάντα νεκροί...

Ο «διαπραγματευτής» ενός αστυνομικού τμήματος του Λος Αντζελες, μετά από μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση, που κόστισε τη ζωή μιας νεαρής μητέρας και του παιδιού της, καταφεύγει, για να βρει τη γαλήνη του, σε μια μικρή και ήσυχη κωμόπολη. Ομως, υπάρχει ήσυχη πόλη στη μητρόπολη του καπιταλισμού; Δεν υπάρχει! Εκεί, σε αυτή τη μικρή κωμόπολη, λοιπόν, τρεις έφηβοι, ξεκινώντας από πλάκα, βρίσκονται παγιδευμένοι από την αστυνομία σε ένα πλούσιο εξοχικό σπίτι. Για να διαφύγουν συλλαμβάνουν ομήρους τα μέλη της οικογένειας, ζητώντας από την αστυνομία να απομακρυνθεί.

Ο «πληγωμένος» διαπραγματευτής πιάνει δουλιά. Και εκεί που αγωνίζεται να μην επαναλάβει το λάθος του, δέχεται ένα τηλεφώνημα. Κάποιοι άλλοι κακοποιοί, αληθινοί αυτή τη φορά, αστυνομικοί το επάγγελμα, κρατάνε τη γυναίκα και το παιδί του, και απαιτούν από τον διαπραγματευτή να μπει, πάση θυσία, στο σπίτι και να «βγάλει» από εκεί μέσα ένα DVD, που τους ενοχοποιεί!..

Οπως καταλαβαίνετε, και λαμβανομένου υπόψη ότι ο διαπραγματευτής είναι ο Μπρους Γουίλις, γίνεται το «έλα να δεις»! Ενα θεαματικό «έλα να δεις», που, τελικά, τραβάει τον θεατή μακριά από την ουσία. Στο τέλος, πολύ φοβάμαι πως κανένας δε νοιάζεται γιατί γίνονται όλα αυτά. Η φασαρία είναι τόση μεγάλη, πού μυαλό να σκεφτείς! Θα είναι υπερβολή να έλεγα πως αυτές οι ταινίες, τελικά, γίνονται «σχολεία» για τους μελλοντικούς κακοποιούς; Αφού όλα είναι τόσο «ωραία» και τόσο «εντυπωσιακά»!

Παίζουν: Μπρους Γουίλις, Κέβιν Πόλακ, Μπεν Φόστερ, Τζόναθαν Τάκερ.