Δεκάδες νέα παιδιά πέθαναν από τις αρχές του 2005 στη Θεσσαλονίκη εξαιτίας της χρήσης ηρωίνης. Από προχθές μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, άλλοι τρεις προστέθηκαν στο μακρύ κατάλογο των νέων ανθρώπων που «φιλήθηκαν» με το θάνατο. Θρήνος και οδύνη για τα νιάτα που λιώνουν κάθε μέρα στις πιάτσες των μεγαλεμπόρων και των πάσης φύσεως κυκλωμάτων.

Θρήνος που σε οργίζει και θες να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη: «Σταματήστε επιτέλους! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ τα παζάρια του θανάτου!». Αγώνας, αγώνας, αγώνας για τη ΖΩΗ. Για να φωτίσουν αυτά τα γκρίζα πρόσωπα, να σχηματιστεί ένα αληθινό χαμόγελο στα πρόσωπά τους, να λάμψουν τα μάτια τους στο φως του ήλιου.

Πάρτε την απόφαση και φωνάξτε με όλη σας τη δύναμη: «ΟΧΙ σε ΟΛΑ τα Ναρκωτικά». Ούτε σκληρά ούτε μαλακά! Δε γίνεται να ζήσεις με το ένα πόδι στο θάνατο. `Η θα αλλάξεις ρότα και θα αποφασίσεις να ξεριζώσεις αυτήν την εξάρτηση από μέσα σου ή θα συμβιβαστείς με τον αργό σου θάνατο.

Και το μεγάλο ερώτημα είναι: «ΓΙΑΤΙ;». Γιατί να διαλέξεις το θάνατο ή «γιατί» να διαλέξεις έναν πιο αργό θάνατο, όπως προτείνει δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας της Θεσσαλονίκης σε περίοπτη θέση; Γράφει: «Χορήγηση μεθαδόνης με ...κάρτα» και εξηγεί ο ιατροδικαστής που το προτείνει: «πάρε μεθαδόνη για να μην πεθάνεις σήμερα». Κυνισμός για τους νέους και τις νέες, που «σπάσανε τα φρένα». Το θέμα δεν είναι να καθυστερήσεις το θάνατο. Το θέμα είναι να επιλέξεις τη ΖΩΗ.

Διαβάζεις, από τη μια, για 30 με 40 νεκρούς νέους μέσα σε 3 μήνες στη Θεσσαλονίκη πακέτο με την επίσημη «λύση» του ΟΚΑΝΑ για «κάρτα χορήγησης μεθαδόνης» και σου βουλώνει τα ρουθούνια η μυρωδιά θανάτου. Και, από την άλλη, πέφτει το μάτι σου στην εκδήλωση του Εθνικού Θεάτρου της Κούβας στην Αβάνα, όπου τιμήθηκε «πρώτα από όλα η αξία της ζωής». Είναι ή δεν είναι «δύο διαφορετικοί "κόσμοι"»; Από τη μια, η αξία της ανθρώπινης ζωής και, από την άλλη, η πολιτική του θανάτου.