Ο Χιροκάζου Κορε-έντα είναι ένα κινηματογραφικό μηχανάκι. `Η, ένας πραγματικός δημιουργός, αν προτιμάτε! Στο «Κανείς Δεν Ξέρει»,είναι παραγωγός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μοντέρ! Με άλλα λόγια, η ταινία είναι απόλυτα δική του!

Ο 43χρονος Ιάπωνας σκηνοθέτης, έχει γυρίσει τρεις ακόμα ταινίες, έπιασε ένα πραγματικό γεγονός και το μετέφερε στον κινηματογράφο. Τέσσερα αδελφάκια, δυο αγοράκια και δυο κοριτσάκια, από διαφορετικό πατέρα το καθένα, αλλά από την ίδια μάνα, ζούνε σε ένα ενοικιασμένο διαμέρισμα του Τόκιο. Οι πατεράδες έχουν εξαφανιστεί. Η μητέρα τους, μια ανώριμη και επιπόλαια νεαρή γυναίκα, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Ομως, εκείνο που επιθυμεί περισσότερο, είναι να ανταμώσει τον άντρα, που θα την αγαπήσει. Αυτή της η επιθυμία μεταφράστηκε σε τέσσερα παιδιά! Παρ' όλα αυτά, ο στόχος της εξακολουθεί να είναι ο κυρίαρχος στόχος της. Ετσι, εξαφανίζεται κατά διαστήματα, με κάποιον που νομίζει ότι είναι αυτός που περίμενε, αφήνοντας μόνα τους τα παιδιά. Στο τέλος, κάποια μέρα, θα εξαφανιστεί για πάντα. Και τα παιδιά θα πρέπει να «κολυμπήσουν» τελείως μόνα τους!

Ο Χιροκάζου Κορε-έντα απέφυγε τους μελοδραματισμούς. Απέφυγε ακόμα και τις εύκολες καταγγελίες. Δε στάθηκε, βέβαια, ουδέτερος απέναντι στο πρόβλημα. Απέδωσε τις ευθύνες σε όσους (κράτος, κοινωνία, γονείς) τις έχουν. Εδειξε ότι ζούμε σε άδικη και προβληματική κοινωνία. Η οποία κοινωνία, είτε ενεργητικά, είτε παθητικά, πληγώνει τους αδυνατότερους (παιδιά, γυναίκες, φτωχούς κλπ.). Εκείνο, όμως, που τον ενδιέφερε ιδιαίτερα είναι τα ίδια τα παιδιά. Και οι «ψυχούλες» τους. Δεν τα έβαλε να κλαίνε και να κραυγάζουν. Αντίθετα, τα έδειξε γεμάτα χαρά και επιθυμία για ζωή. (Ετσι, η αδικία σε βάρος τους παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις). Εκεί που ο κάθε λογικός άνθρωπος θα το έβαζε στα πόδια, ετούτα, μονιασμένα σαν μια γροθιά, αγωνίστηκαν να επιβιώσουν. Να επιβιώσουν σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό περιβάλλον.

Και τα κατάφεραν. Εως ένα σημείο, βέβαια. (Η ταινία είναι ρεαλιστική, δε λέει ψέματα). Ο αγώνας τους, δυστυχώς, δεν ήταν ολοκληρωτικά νικηφόρος. (Πώς θα μπορούσε να ήταν;). Είχαν, βέβαια, νίκες! Είχαν, όμως, βαριές, βαρύτατες, απώλειες. Και, το χειρότερο, όταν το κράτος τα ανακάλυψε, τα χώρισε! (Ενας από τους στόχους των παιδιών ήταν να μείνουν για πάντα μαζί. Γι' αυτό άλλωστε κρύβονταν, και δε ζήτησαν βοήθεια από την πρώτη στιγμή).

Η Ταινία είναι πολύ τρυφερή. Και σε πληγώνει με το γάντι. Γι' αυτό, ίσως, ο πόνος -και οι ενοχές;- είναι πιο βαθύς. Τα παιδιά αποδίδουν τους ρόλους τους με εξαιρετικό ρεαλισμό. Ρεαλιστική είναι και η φωτογραφία. Και, φυσικά, η σκηνοθεσία. Μια ταινία, που προστίθεται στα θετικά του ιαπωνικού κινηματογράφου. Ιδιαίτερα σήμερα, που αλληθωρίζει προς το κακό Χόλιγουντ. Ο Μικρός πρωταγωνιστής του, 14 μόλις ετών, πήρε το Α` βραβείο ανδρικού ρόλου, στο Φεστιβάλ των Καννών (2004).

Παίζουν: Γιούγια Γιαγκίρα, Αγιου Κιταούρα, Μομόκο Σιμίζο, Γιου.