Πιο άτυχο, από τα Γιαπωνεζάκια, ο «Μικρός Σχίζο»,από το Καζακστάν, που βρίσκεται να κολυμπάει με απλωτές στους ωκεανούς του νεοεισαχθέντος, στην πατρίδα του, καπιταλισμού, χωρίς, όμως, να ξέρει να κινεί σωστά τα χέρια του, χωρίς να γνωρίζει σωστές αναπνοές και χωρίς σωσίβιο, φυσικά. Αποτέλεσμα; Μόλις στα 15 του χρόνια βουτάει, κατ' ευθείαν στην παρανομία. Ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκε να επιβιώσει με πιο «παραδοσιακούς» τρόπους. Αναλαμβάνει να βρίσκει γερούς και άνεργους άντρες, τους οποίους άλλοι, πιο επιτήδειοι, τους βάζουν να παλεύουν μέχρι θανάτου, εισπράττοντας (οι επιτήδειοι) τα στοιχήματα! Αυτός παίρνει τα ποσοστά του.

Ο Μικρός Σχίζο (πήρε το όνομά του από την αρρώστια του, πάσχει από σχιζοφρένεια) δεν αργεί να φτάσει στην ένοπλη ληστεία, από εκεί στη δολοφονία, και στη συνέχεια, όπως είναι φυσικό, στη φυλακή. Στο μεσοδιάστημα, αντάμωσε τον έρωτα, στο πρόσωπο μιας άλλης ναυαγισμένης περίπτωσης. Μιας κουτσής νεαρής γυναίκας, που μεγαλώνει το παιδί του πρώην φίλου της, ο οποίος σκοτώθηκε στην παλαίστρα! Τη θέση του σκοτωμένου «παλαιστή» παίρνει ο Μικρός Σχίζο, μέχρι να πάει φυλακή...

Βγαίνοντας από τη φυλακή, μετά από 6 χρόνια, τον περιμένει η νεαρή γυναίκα και ο μικρός του σκοτωμένου. Και όλοι μαζί φεύγουν... Εδώ τελειώνει η ταινία. Από εδώ, όμως, κατά τη γνώμη μου, αρχίζει! Φεύγουν να πάνε πού; Το αφιλόξενο τοπίο, πραγματικά και μεταφορικά, είναι σπαρμένο με παλαίστρες, με λαθρεμπόριο, με ναρκωτικά. Αυτοί είναι οι δρόμοι, πια σήμερα, σε ολόκληρη την πρώην Σοβιετική Ενωση, που ανοίγονται στον Μικρό Σχίζο και την παρέα του. Φτάνει η καλή τους καρδιά και ο έρωτάς τους; Μακάρι να φτάνει. Αν και όλοι ξέρουμε πως δε φτάνει...

Ο Μικρός Σχίζο, αντίθετα με τα Γιαπωνεζάκια, επέλεξε τον εύκολο δρόμο. Τον δρόμο της παρανομίας και όχι αυτόν του αγώνα. Ο Μικρός Σχίζο είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Γκούκα Ομάροβα, η οποία γεννήθηκε στην Αλμα Ατα, του Καζακστάν, το 1968. Η ίδια έγραψε και το σενάριο.

Παίζουν: Ολασχάζ Νουσουπάγιεφ, Ολγα Λαντίνα.