Τα προαναφερόμενα και επίσημα - άρα μη αμφισβητήσιμα από τους αρμοδίους - στοιχεία, όμως, οδηγούν και σε μια σειρά, ακόμη, χρήσιμα συμπεράσματα.

Πρώτον: Τα όσα έλεγαν οι τότε κυβερνώντες και οι παρατρεχάμενοι συνδικαλιστές τους (τα ίδια λένε και οι σημερινοί), περί εξασφάλισης των λαϊκών εισοδημάτων, αφού οι αυξήσεις ήταν περίπου ίσες με τον επίσημο πληθωρισμό, ήταν συνειδητά ψέματα και αέρας κοπανιστός. Οσα έδιναν με το ένα χέρι, τα 'παιρναν στο διπλάσιο και τριπλάσιο με το άλλο. Κι αυτό, χωρίς να παίρνουμε υπόψη την πολύμορφη ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας κλπ, κλπ.

Δεύτερον: Τα τεράστια αυτά κρατικά έσοδα, από την άγρια αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, δε βρίσκονται στα άδεια - όπως όλοι γνωρίζουν σήμερα - κρατικά ταμεία. Στο πολύ μεγαλύτερο μέρος τους - τουλάχιστον - τροφοδότησαν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, την άνευ προηγουμένου κερδοφορία των τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, όπως φαίνεται κι από τα στοιχεία, που οι τελευταίες έχουν δημόσια ανακοινώσει.

Τρίτον: Δικαιώνονται πλήρως οι θέσεις του ΚΚΕ και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, που, χρόνια τώρα, επιμένουν και προβάλλουν την επιτακτική ανάγκη της αντίστασης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής συνολικά. Την ανάγκη επεξεργασίας και προβολής αιτημάτων, που συνδυάζουν όλες τις παραμέτρους του λαϊκού εισοδήματος, τη διεκδίκηση μιας πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.