Το σύνολο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και η ελληνική, έχουν εκφραστεί ανεπιφύλακτα υπέρ των σκληρών μέτρων που προτείνονται για την επιτάγχυνση της στρατηγικής της Λισαβόνας. Τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής φέρουν την υπογραφή και του Ελληνα επιτρόπου Σ. Δήμα, όπως και οι αντίστοιχες προτάσεις και γνωμοδοτήσεις των Συμβουλίων των Υπουργών συνυπογράφονται από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη. Δεν είναι όμως μόνο οι κυβερνήσεις. Είναι και τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα της Λισαβόνας, όπως το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΝ που κουκουλώνει τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ και καλλιεργεί αυταπάτες, προπαγανδίζοντας μια άλλη συμφωνία για την ανάπτυξη και την απασχόληση μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Αλλά και συνδικαλιστικοί φορείς και συνδικάτα, όπως η ΣΕΣ σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ΓΣΕΕ στην Ελλάδα, που κατά δήλωση του προέδρου της Χ. Πολυζωγόπουλο έχει ανάγει την υπεράσπιση της Λισαβόνας σε πρώτιστο καθήκον.

Απέναντι σε όλα αυτά, οι εργαζόμενοι έχουν δυο δρόμους: ή να γίνουν χειροκροτητές και παθητικοί θεατές της πολιτικής που τους εξαθλιώνει και κλέβει των ιδρώτα τους ή να στοιχηθούν με τις ταξικές δυνάμεις και το ΚΚΕ στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Οι καθημερινές μάχες για το δικαίωμα στη δουλιά, στην Ασφάλιση, στην προστασία των ανέργων, τότε μόνο μπορεί να είναι αποτελεσματικές, όταν υποτάσσονται στον κοινό αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το ξερίζωμα της βαθιά αντιλαϊκής κυρίαρχης πολιτικής. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα μπορούν να διαμορφώσουν σήμερα τις προϋποθέσεις να γίνουν κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν, όσο περισσότερο απορρίπτουν τα κόμματα και τις πολιτικές που στηρίζουν το κεφάλαιο και οργανώνουν τον αγώνα τους στη βάση των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών τους.