Σημαντικά προβλήματα είναι ακόμη εκείνα που αφορούν στα πνευματικά δικαιώματα, στα ζητήματα της Παιδείας γενικά και της τριτοβάθμιας ειδικότερα, στα ευρωπαϊκά προγράμματα κ.ά. Ακόμη, το θέμα των χορηγιών, ως κύρια πολιτική επιλογή της σημερινής κυβέρνησης, διευκολύνουν στο χώρο της Τέχνης, και όχι μόνο, τη χειραγώγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

«Ο προσανατολισμός προς τις χορηγίες προβάλλεται αυτή την περίοδο ως μια στρατηγική πολιτική επιλογή από την κυβέρνηση. Θα πρέπει όμως να δούμε ότι αυτός ο προσανατολισμός απομακρύνει τα θεσμικά όργανα από την άσκηση της πολιτιστικής πολιτικής, η οποία "μεταβιβάζεται" στην ελεύθερη, λεγόμενη, αγορά, με το ολέθριο αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης της Τέχνης. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο προσανατολισμός συμπαρασύρει και την πολιτιστική μας κληρονομιά που υποβαθμίζεται σ' ένα απλό τουριστικό καταναλωτικό προϊόν».

«Οι χορηγίες διευκολύνουν τη χειραγώγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, και όχι μόνον αυτής. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι μόνο τα οφέλη που αποκομίζει ο χορηγός από την είσοδό του στην αγορά της Τέχνης (στην «AGORA», όπως σοφιστικά αρεσκόταν ο κύριος Βενιζέλος να την αποκαλεί, παίζοντας με τη διττή έννοια που έχει ο όρος ως δημόσιος χώρος και αγορά-παζάρι), αλλά, και προπάντων, η ιδεολογική παρέμβαση στον τρόπο της καλλιτεχνικής έκφρασης, με άμεσες κοινωνικές προεκτάσεις. Το μεγάλο επιχείρημα της κυβέρνησης είναι ότι μετακυλίει ένα μέρος του οικονομικού βάρους για τον πολιτισμό στους ιδιώτες. Αυτό, βέβαια, δεν είναι αλήθεια, ούτε ως επιχείρημα καθαρά οικονομίστικο, και έχουμε πικρή πείρα και από άλλους τομείς».

«Το πιο σημαντικό εδώ είναι ότι η κυβέρνηση απεμπολεί τη συνταγματική της ευθύνη, προκειμένου να ανοίξει το δρόμο στην ίδρυση franchise-καταστημάτων μεγάλων ιδιωτικών ιδρυμάτων, όπως ας πούμε της Philipp Morris, της Malboro και λοιπά. Ο τομέας του πολιτισμού (κάθε τέχνη γενικά, πολιτιστικά ιδρύματα όλων των ειδών, η πολιτιστική κληρονομιά) είναι ο δεύτερος σε μέγεθος επενδυτικός τομέας στον δυτικό κόσμο».

«Η χειραγώγηση της αγοράς της Τέχνης οδηγεί σ' ένα μέγιστο βαθμό χειραγώγησης της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η Τέχνη, βέβαια, πάντα θα βρει τρόπους να αντισταθεί σ' αυτούς τους μηχανισμούς. Μακροπρόθεσμα είναι δυνατότερη από αυτούς, παρ' όλη τη ζημιά που παθαίνει βραχυπρόθεσμα. Η επιδίωξη αυτών των μηχανισμών να χειραγωγήσουν την Τέχνη οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή συνδέεται, με τα δικά της μέσα, με τη Φιλοσοφία και την κοινωνική συνείδηση. Ο αγώνας για τη χειραγώγησή της, αν και γίνεται με το αζημίωτο, είναι αυτονόητο ότι συνδέεται και με τη διατήρηση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας».