Μια ιδιαίτερη στιγμή της εκδήλωσης ήταν η ανάγνωση της επιστολής που του έστειλαν οι συνάδελφοί του από τον «Ρ».

«Σύντροφε Νίκο,

Θα θέλαμε να είμαστε τούτη την ώρα εκεί, μαζί σου, στην ΕΣΗΕΑ. Ομως, ξέρουμε ότι θα μας συγχωρέσεις, για αυτή τη - φυσική μόνο - απουσία μας από το χώρο της εκδήλωσης. Ξέρεις άλλωστε ότι η Παρασκευή το απόγευμα για τον Τύπο - ειδικά για το «Ριζοσπάστη» - είναι μια πολύ δύσκολη μέρα, αφού απόψε "κλείνουμε" και το σαββατιάτικο, αλλά και το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας.

Η εφημερίδα μας, το Κόμμα, εκπροσωπείται από τον σύντροφο Τάκη Τσίγκα εκεί, αλλά και από όσους συντρόφους και συναδέλφους μπόρεσαν να έρθουν. Οι υπόλοιποι σου στέλνουμε ένα μικρό δείγμα της αγάπης και του σεβασμού μας, με αφορμή αυτή την εκδήλωση.

Πριν λίγο καιρό σε ένα παλαιοπωλείο, βρήκαμε δυο γράμματά σου, σταλμένα από τον τόπο της εξορίας σου, την Ικαρία, εκείνα τα πέτρινα χρόνια, το καλοκαίρι του 1948. Δυο γράμματα, γραμμένα απλά κι ανθρώπινα, μέσα από τα οποία φαίνεται η λαχτάρα σου για μόρφωση, για το διάβασμα, για να αξιοποιήσεις δημιουργικά το χρόνο, εκεί στην απομόνωση που σε είχε καταδικάσει το μισαλλόδοξο καθεστώς της εποχής.

"Φροντίζω όσο μπορώ να γιομίζω τις άδειες μέρες πιο ουσιαστικά. Για να μη φεύγουν οι μέρες...", γράφεις χαρακτηριστικά. Αυτά λοιπόν τα γράμματα, σταλμένα πριν από 58 χρόνια, έκαναν μια μεγάλη διαδρομή, διέγραψαν έναν ολόκληρο κύκλο, νομίζουμε όμως ότι πρέπει να καταλήξουν στα χέρια που τα έγραψαν.

Θα μας συγχωρέσεις που σου το κρατήσαμε μυστικό. Αλλά, να! Είπαμε να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να σου τα δώσουμε. Πιστεύουμε ότι αυτή η στιγμή είναι σήμερα. Μια ιδιαίτερη στιγμή για σένα, για όλους μας, η στιγμή που το σωματείο σου σε τιμά για τα πολλά χρόνια προσφοράς, για την παρακαταθήκη που αφήνεις στη δημοσιογραφία και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα του τόπου μας.

Με πολλή συντροφική αγάπη και σεβασμό, εκ μέρους της Διεύθυνσης, της Συντακτικής Επιτροπής και όλων των εργαζομένων στο Ριζοσπάστη».