Μια απίστευτα κωμικοτραγική κατάσταση έχει ξεκινήσει, από προχθές το απόγευμα, να δημιουργείται στο Μενίδι - στο Νο1 πληγέντα δήμο από τον καταστρεπτικό σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη. Η τραγωδία αφορά δεκάδες οικογένειες, κυρίως αλλοδαπών, οι οποίες είναι πλέον αναγκασμένες - μετά την προχθεσινή εντολή να ξηλωθούν όλες οι σκηνές απ' τους υπάρχοντες καταυλισμούς - να περιφέρονται με τα μπαγκάζια τους στον ώμο, ψάχνοντας μια υποτυπώδη έστω στέγη για να συνεχίσουν, από δω και πέρα, τη ζωή τους.

Η κωμωδία αφορά τους καθ' ύλην αρμόδιους - το υπουργείο Εσωτερικών και τον δήμαρχο της περιοχής Δ. Παπανίκα - οι οποίοι, μπροστά στις αντιδράσεις που έχουν δημιουργηθεί απ' τους κατοίκους, ρίχνουν ο ένας τις ευθύνες στον άλλον. «Δεν ξέρουμε τίποτα για το θέμα, η εντολή δόθηκε απ' τον δήμαρχο», απαντούν οι υπάλληλοι του υπουργείου. «Δεν ξέρουμε τίποτα, η εντολή μάς ήρθε απ' το υπουργείο», απαντά με τη σειρά του ο Δ. Παπανίκας. Την ίδια ώρα, πάντως, στους διαδρόμους του δημαρχείου κυκλοφορούν και οι φήμες πως η όλη ιστορία έχει δημιουργηθεί απ' τον «αρχιμάστορα» της αποκατάστασης Κ. Λαλιώτη, που φιλοδοξεί εντός των ημερών να φωτογραφήσει την περιοχή από ...ψηλά με ελικόπτερο, για να δείξει και να αποδείξει πως μπορεί οι οχτώ εβδομάδες που υποσχόταν η κυβέρνηση - όσον αφορά την αποκατάσταση των πληγέντων - να έγιναν τρεις μήνες, αλλά, έστω και καθυστερημένα, σκηνές στο Μενίδι δεν υπάρχουν πια! Ερχονται, βλέπεις, και οι εκλογές...

Στον καταυλισμό της Αγίας Τριάδας, προχθές το απόγευμα, παίχτηκε μια ακόμα πράξη ενός δράματος, που κανείς ακόμα δεν ξέρει πότε θα τελειώσει. Υπάλληλοι του δήμου - μετά από άνωθεν εντολή - μαζί με φαντάρους «μπούκαραν» στον συγκεκριμένο καταυλισμό κι άρχισαν να ξηλώνουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Οι σκηνές μαζεύτηκαν, τα πράγματα που υπήρχαν μέσα έμειναν σκόρπια κι εκτεθειμένα και οι άνθρωποι που έμεναν μέσα αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα «κόκκινα» και «κίτρινα» σπίτια τους. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Κλειδιά για λυόμενο δε μας παραδώσαν, παρότι έχουμε καταθέσει εγκαίρως τα χαρτιά μας. Τι να κάνουμε; Μέναμε στη σκηνή γιατί φοβόμασταν να μείνουμε μέσα στο σπίτι μας, που είναι "σχισμένο" στην κυριολεξία. Πήραμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας και μπήκαμε μέσα. Και ο Θεός βοηθός», μας είπε χθες η Θεοδώρα Ρίζου.

Στο συγκεκριμένο καταυλισμό χθες υπήρχαν καμιά δεκαριά σκηνές που δεν «ξηλώθηκαν», οι οποίες ανήκουν σε αλλοδαπούς. Η προειδοποίηση πάντως ήταν σαφέστατη: «Σε δύο βράδια φροντίστε να βρείτε μέρος να πάτε. Δεν μπορείτε να μείνετε παραπάνω»! Σε μια απ' αυτές τις σκηνές, μένει η Ισμήνη Μπέκιου, ο άνδρας της Χρήστος, ο 25χρονος γιος της και η γυναίκα του, που βρίσκεται στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Απ' ό,τι μας είπαν, δεν υπάρχει κανένας γνωστός τους, που να μπορεί να τους φιλοξενήσει, ενώ το λυόμενο που δικαιούνται δεν τους δίνεται ακόμα για ...άγνωστους λόγους. «Εχουμε χορτάσει απ' τα "θα" και τα "θα" τους. Πού να πάμε, τι να βρούμε μέσα σε μια μέρα; Πού θα μείνει μια γυναίκα έγκυος;», αναρωτιόταν χθες ο Χρ. Μπέκιος. Και το ερώτημά του φτάνει στα αυτιά σου αμείλικτο: «Γιατί μας φέρονται έτσι; Γιατί κάνουν τέτοιες διακρίσεις; Επειδή είμαστε Αλβανοί;».

Ανάλογα ερωτήματα έθεσε και η Γιούλη Ντούμη, επίσης απ' την Αλβανία, που μένει ακριβώς στη διπλανή σκηνή. «Πρέπει μέχρι αύριο να φύγουμε. Αλλιώς μας είπαν πως θα μας πετάξουν με τη βία απ' έξω. Τι πράγματα είναι αυτά;», αναρωτιόταν. Μαζί της ήταν και η 17χρονη κόρη της Μιρέλλα, η οποία ήταν επί 12 ώρες κάτω απ' τα συντρίμμια και μπόρεσε χάρη στη δύναμη της ψυχής της - «έλεγα "θέλω να ζήσω" και έζησα» - να σωθεί. «Τον πρώτο καιρό, όταν ήμουν στο νοσοκομείο, έρχονταν όλοι - πολιτικοί, δημοσιογράφοι - να με δουν, να τάξουν, να κάνουν το "κομμάτι" τους. Πού είναι τώρα όλοι αυτοί; Μας ξέχασαν όλους και τώρα μας πετάνε έξω και απ' τη σκηνή που μας δώσανε. Ξευτίλα», θα πει η 17χρονη, που δείχνει τα σημάδια που της άφησε ο σεισμός σε όλο της το σώμα. «Η ψυχή μας πονά, όμως, περισσότερο», θα πει και δεν ξέρεις τι να απαντήσεις...

H μάχη που δίνεται αυτές τις μέρες στο Μενίδι για την ... καλή εναέρια φωτογραφία έχει κυριολεκτικά διαλύσει όλους σχεδόν τους καταυλισμούς της περιοχής. Στον καταυλισμό των Αετών συνεχιζόταν και χθες το ξήλωμα των σκηνών, ακόμα κι αυτών που κόσμος μέσα τους δεν υπήρχε. Ενα βράδυ περιθώριο δόθηκε μόνο στην πολύτεκνη οικογένεια του Γιάννη Καραπαναγιωτίδη, ο οποίος δίνει κυριολεκτικά μάχη με τη γραφειοκρατία, μπας και μπορέσει να πάρει μέσα στις επόμενες μέρες το λυόμενο που δικαιούται. Ανεργος ο ίδιος και η γυναίκα του, πέντε παιδιά απελπισμένα, είναι ενδεικτικό πως η 16χρονη κόρη του Μαρίνα με το ζόρι προσπαθούσε χθες να κρατήσει τα δάκρυά της. «Ψάχνουν οι γονείς για δουλιά, δε βρίσκουν τίποτα. Ψάχνουμε από χθες να βρούμε μέρος να μείνουμε, κανείς δε δέχεται εφτά άτομα στο σπίτι του, ακόμα κι αν είναι αδελφός του! Μου λέτε τι θα κάνουμε;», έλεγε η 16χρονη κοπέλα. Ενδεικτικό ίσως της «φιλευσπλαχνίας» που έχει επιδείξει η εξουσία είναι πως η αδελφή του Γ. Καραπαναγιωτίδη, η Σοφία Καβαζίδου - έχασε τις δύο κόρες της την ημέρα του σεισμού - πήρε λυόμενο μόλις την προηγούμενη βδομάδα. «Υποτίθεται ότι οι συγγενείς των θυμάτων θα είχαν μια κάποια προτεραιότητα. Η πραγματικότητα βγάζει τους πάντες ψεύτες», θα πει απογοητευμένος ο άνδρας.

Οσον αφορά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σ' έναν άλλον καταυλισμό του Μενιδίου, στον Κάραβο, βασιζόμαστε στα λόγια ενός δημοτικού υπαλλήλου, ο οποίος χθες με ...υπερβάλλοντα ζήλο - αν αναλογιστεί, μάλιστα, κανείς πως οι 170 υπάλληλοι του συγκεκριμένου δήμου, που προσλήφτηκαν μετά το σεισμό, παραμένουν απλήρωτοι για τρεις και πλέον μήνες - δεν επέτρεψε ούτε φωτογραφίες να τραβήξουμε, ούτε με τους ανθρώπους εκεί να μιλήσουμε. «Η κατάσταση εδώ, ρε παιδιά, είναι κυριλέ! Δέκα οικογένειες μείνανε, μέχρι το Σάββατο θα 'χουν πάρει και τα κλειδιά απ' το λυόμενό τους και όλα θα 'ναι... τζάμι». Μόνο που το «τζάμι» είναι τόσο διάφανο, που τίποτα δεν μπορεί να κρύψει...