Από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ ακόμα, το 1992, η ΕΕ παίρνει ολοένα και περισσότερα αντιδραστικά μέτρα. Μέτρα που εμπλουτίστηκαν με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ (Μάης 1999), το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής στο Τάμπερε (Οκτώβρης 1999), στο Λάακεν (Δεκέμβρης 2001), κλπ. Οι πιο πρόσφατες αυτού του είδους αποφάσεις τους δημοσιοποιήθηκαν στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Νοέμβρη του 2004 στις Βρυξέλλες. Κοινοποιήθηκε το διαβόητο «Πρόγραμμα της Χάγης», που προβλέπει: Δικαίωμα επέμβασης των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας της ΕΕ σε οποιοδήποτε κράτος-μέλος, στο όνομα των λεγόμενων τρομοκρατικών κινδύνων. Συντονισμό των «σφυριών» της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, ώστε στον ίδιο ρυθμό να «χτυπούν» - παντού στην επικράτεια των «25», αλλά και παραπέρα - όποιον αμφισβητήσει τη σημερινή πραγματικότητα. Ηλεκτρονικό φακέλωμα όλων μας. «Βομβαρδισμό» - κατά το αμερικανικό μοντέλο - της λεγόμενης κοινής γνώμης και χειραγώγησή της με «εκθέσεις», οι οποίες θα προειδοποιούν για «τρομοκράτες» που μας απειλούν.

Παράλληλα, η Κομισιόν συνεχίζει να πιέζει για σύσταση κοινών αστυνομικών σταθμών από τα συνορεύοντα κράτη-μέλη της ΕΕ. Καλύτερη «αξιοποίηση» και ενίσχυση του συστήματος φακελώματος «Σένγκεν». Σύσταση και νέων βάσεων δεδομένων, ανταλλαγή στοιχείων μεταξύ τους. Συνεργασία της Ευρωπόλ με Ιντερπόλ, ΗΠΑ και άλλες χώρες. Διασυνοριακή καταδίωξη για πλήθος λόγων. Χρησιμοποίηση χαφιέδων και αξιοποίηση προβοκατόρων. Κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας, με άσκηση βίας από τα αστυνομικά όργανα ενός κράτους-μέλους σε άλλο κράτος-μέλος, προς «επιβολή της τάξης».

Οι αποφάσεις αυτές θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τις δημοκρατικές και εργατικές κατακτήσεις των λαών των κρατών-μελών της ΕΕ. Με προσχήματα που έδωσαν συνειδητοί ή ασυνείδητοι προβοκάτορες, οι κυρίαρχες δυνάμεις σφίγγουν τον κλοιό γύρω από το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να το εκφοβίσουν, να κάμψουν τις αντιστάσεις του απέναντι στον αντιδραστικό κατήφορο του ευρωμορφώματος. Η προσπάθεια αυτή είναι άρρηκτα δεμένη με τα σκληρά μέτρα που παίρνονται σε βάρος των συνθηκών ζωής του εργαζόμενου λαού. Η χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, από τη μια, και η παραπέρα αστυνόμευση και καταστολή, από την άλλη, συνδέονται. Το δεύτερο εμφανίζεται ως απόρροια του πρώτου και «γιατρικό» στις συνέπειές του. Οι κυρίαρχες δυνάμεις γνωρίζουν ότι η εκμετάλλευση δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί. Η εργατική τάξη (ξανα)ωριμάζει και σταδιακά επανέρχεται στο προσκήνιο, διεκδικώντας ό,τι της ανήκει, ό,τι της στερούν. Την αγανάκτησή της φοβούνται οι κρατούντες - ακόμα και στην πιο άγουρη μορφή της - και με ποικίλα μέσα πασχίζουν να την περιορίσουν, αφού δημιουργεί προϋποθέσεις για ανάπτυξη διεκδικητικών αγώνων. Εξ ου και όλα αυτά τα σύνθετα, ποικιλόμορφα και πανάκριβα μέτρα καταστολής, που παίρνονται για να αντιμετωπιστεί δήθεν μια δράκα «τρομοκρατών», «δικών τους» πραγματικά «παιδιών»!

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Ο ελληνικός λαός, οι μαζικοί του φορείς, δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν με τη σιωπή και την ανοχή τους τέτοιες αποφάσεις. Η συνέχιση του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και στην καταστολή, η πάλη για την προάσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, απαιτούν την πλατιά αγωνιστική συσπείρωση κατά της αντιδραστικής πολιτικής και της εξουσίας που την εφαρμόζει. Αυτός είναι ο μονόδρομος του κάθε δημοκράτη και προοδευτικού ανθρώπου.