Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε, αν υπήρχε δυνατότητα ειδοποίησης. Πόσοι άνθρωποι θα είχαν προλάβει να σκαρφαλώσουν στους λόφους και στις ταράτσες για να γλιτώσουν. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δε θα μετρούσαμε τόσα θύματα. Σίγουρα εκείνα τα θύματα θα έδιναν τη μάχη τους, τουλάχιστον! Τώρα παραδόθηκαν, προδόθηκαν καλύτερα, στα καλά καθούμενα. Στον ύπνο τους! Ξαφνικά είδαν μπροστά τους το Χάρο να παίρνει κεφάλια. Αδιάκριτα. Δεν πρόλαβαν ούτε καν να ρωτήσουν. Το γιατί έμεινε καρφωμένο χείλη τους.

Και όλη αυτή η τεχνολογική έκρηξη; - θα ρωτήσει κάποιος. Ολα αυτά τα λεπτά όργανα; Ολοι αυτοί οι δορυφόροι ακριβείας; Ολα αυτά τα τεχνολογικά κέντρα στη Γη και στο διάστημα δε στάθηκαν, όλα αυτά μαζί ή κάποιο απ' αυτά ξεχωριστά, ικανά να «συλλάβουν» τα κύματα που έτρεχαν για να κατασπαράξουν ανθρώπους και να ειδοποιήσουν; Δεν μπόρεσαν ή έχουν στραμμένο του «νου» τους αλλού; Στραμμένο εναντίον του ανθρώπου και όχι εναντίον των «εχθρών» του ανθρώπου;

Ειδικό «τμήμα» της παραπάνω συζήτησης πρέπει να αφορά στις υπόγειες πυρηνικές δοκιμές. Ολες τις κρυφές και φανερές παρεμβάσεις του ανθρώπου πάνω στη φύση και το περιβάλλον. Ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν, πως έχουμε οργίσει τη φύση. Πως την έχουμε πληγώσει. Πως την έχουμε θυμώσει. Γι' αυτό η οργή της είναι μεγαλύτερη. Οι ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις μας επάνω της, την έχουν κάνει απρόβλεπτη. Εκδικητική!

Ποιος γνωρίζει τι έγινε στα βάθη του Ινδικού Ωκεανού - και όχι μόνον; Τι υπόγειες εκρήξεις και τι πειράματα έχουν γίνει; Τι μυστικές αποστολές και τι είδος «δοκιμές»; Μα και μόνον οι βλάβες που επιφέραμε στα κοραλλιογενή νησιά, τα οποία λειτουργούσαν σαν «εμπόδια» σε παρόμοια φυσικά φαινόμενα, είναι αρκετές για να επιτρέπουν περισσότερα θύματα και περισσότερες καταστροφές σε ανάλογα ή παρόμοια φυσικά γεγονότα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο άνθρωπος, όχι γενικά και αόριστα ο άνθρωπος, μιλάμε για συγκεκριμένου είδους άνθρωπο, είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνος. Συνυπεύθυνος για τις βλάβες που προκαλεί και συνυπεύθυνος, κυρίως αυτό, για τις «παραλείψεις» του. Για την «αδιαφορία» του.

Ομως, τελικά, και όλοι εμείς οι «αθώοι», που κλαίμε ειλικρινά και απαρηγόρητα, για το τελευταίο τραγικό συμβάν, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν είμαστε λιγότερο συνυπεύθυνοι. Οσο το δάκρυ μας είναι προσωπική εσωτερική ανακούφιση και δεν είναι συντονισμένη κοινωνική οργή και δράση, τόσο θα θρηνούμε θύματα από φυσικά και από μη φυσικά φαινόμενα.