Η κατάσταση στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης έχει πλέον πάρει τροπή που παραπέμπει σε άλλες χώρες και άλλες εποχές. Η εκμετάλλευση και η αλλοτρίωση στο χώρο εργασίας, και μάλιστα σε εργαζόμενους που υποτίθεται ότι δίνουν τα φώτα της γνώσης, τις αξίες και τα ιδανικά στους νέους ανθρώπους, έχουν γίνει κοινός τόπος και το πλέον ανησυχητικό είναι ότι υπάρχει κίνδυνος αυτή η κατάσταση να γίνει αποδεκτή ως μόνιμη.
Μερικά πράγματα, λοιπόν, παραμένουν αναλλοίωτα, συνυφασμένα στο πνεύμα της εποχής, το πνεύμα της απασχόλησης και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων: Οι αμοιβές των εκπαιδευτικών συνεχίζουν να είναι κάτω από τη συλλογική σύμβαση εργασίας, που αντί να αποτελεί βάση για διεκδικήσεις, έχει αναχθεί σε όνειρο άπιαστο για πολλούς συναδέλφους. Τα ένσημα χαρακτηρίζονται πολυτέλεια και αν κάποιος ομολογήσει ότι σκέφτεται να παραμείνει στο χώρο των φροντιστηρίων για δεκαετίες διεκδικώντας συνταξιοδότηση θα χαρακτηριστεί από αφελής ως παρανοϊκός. Τα ωράρια συνεχίζουν να αφαιρούν οποιαδήποτε ελπίδα για προσωπική ζωή από τον εργαζόμενο. Παροχές με μορφή αδειών είναι ανύπαρκτες. Συνεχίζει να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας και το έργο του εκπαιδευτικού, που τα θυσιάζει όλα στο βωμό της «επιτυχίας» και των εισακτέων. Οι καθηγητές πρέπει να είναι συνεχώς διαθέσιμοι για κάθε λογής εξωδιδακτικές δραστηριότητες του φροντιστηρίου χωρίς υποψία αμοιβής για τυχόν επιτηρήσεις, ενημερώσεις και κάθε λογής απασχολήσεις. Και όλα αυτά με τη συνεχόμενη τρομοκρατία από τους ιδιοκτήτες, τον έλεγχο και την καθιερωμένη απόλυση του καλοκαιριού.
Απ' την άλλη, η εργοδοσία γίνεται όλο και πιο αδιάλλακτη, αυταρχική και θρασύτατη αφού πλέον ξεκάθαρα περνάει η γραμμή της πρόσληψης «αναλωσίμων», με προτεραιότητα σε νεαρούς, άπειρους και κυρίως χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις συναδέλφους, μόνο και μόνο για να αποφεύγεται η καταβολή των τριετιών, ή σε διορισμένους σε δημόσιο και ιδιωτικό σχολείο με τη μαύρη εργασία να οργιάζει. Με αυτόν τον τρόπο συνάδελφοι με πολυετή πείρα οδηγούνται «εθελοντικά» σε αποχώρηση από φροντιστήρια ή στην αποδοχή μεγάλης μείωσης ωρομισθίου. Το δεύτερο συμβαίνει κατά κόρον και με την πρόφαση της οικονομικής δυσπραγίας - άραγε αυτά υπόσχονταν η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι Ολυμπιακοί Αγώνες; - και των μεταρρυθμίσεων στο χώρο της Παιδείας που χτυπούν δήθεν τα φροντιστήρια.
Σε όλη αυτή την κατάσταση, που οδηγεί σε αδιέξοδο χιλιάδες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι βλέπουν το φάσμα του διορισμού στο δημόσιο να απομακρύνεται και την εργασία στα φροντιστήρια, από μια παροδική αναγκαία στάση, να μονιμοποιείται, το κράτος εθελοτυφλεί. Οι έλεγχοι από το ΙΚΑ και την Επιθεώρηση Εργασίας ανύπαρκτοι και μόνο κατόπιν υποδείξεως του σωματείου και βέβαια με την επιβολή του κατώτερου δυνατού προστίμου (προς θεού, μη θιγεί έστω και ο μικρότερος επίδοξος κεφαλαιοκράτης σε αυτή τη χώρα). Καμία κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στα φροντιστήρια. Καμία προστασία στις τόσες ατασθαλίες που συμβαίνουν καθημερινά. Το ίδιο ανύπαρκτη είναι και η στήριξη της ηγεσίας της ΟΙΕΛΕ, που μεθοδικότατα υποστηρίζει ή τουλάχιστον αποδέχεται όλες τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις.
Η εργασία που παρέχουμε δεν είναι πάρεργο, όπως μερικοί θέλουν να το παρουσιάζουν. Η παρουσία μας στα φροντιστήρια δεν είναι για ένα-δυο χρόνια και τέλος. Οι μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας στον 21ο αιώνα δεν αποτελούν κατόρθωμα για κανένα μας. Η διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών, μισθών, δικαιωμάτων δεν πρέπει να αποτελεί όνειρο. Οι αντεργατικές συνθήκες στα φροντιστήρια δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα, είναι ένα περίτρανο παράδειγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται πλέον στη χώρα μας και θα κορυφώνεται όσο ξένα κέντρα καθορίζουν την οικονομική και όχι μόνο πολιτική της χώρας, με την ανοχή και τις ευλογίες του εγχώριου κεφαλαίου.
Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αποδεχτούμε μοιρολατρικά αυτό το καθεστώς. Οι εκλογές του Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ) και το δυνάμωμα της αγωνιστικής συνδικαλιστικής κίνησης αποτελούν μοναδική ευκαιρία για πραγματική ενίσχυση του Σωματείου, που αυτόματα θα σημάνει και καλύτερους όρους διεκδίκησης των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μας, αλλά και ένα φορέα μαζικής δράσης. Την ελπίδα ανατροπής αυτής της κατάστασης είναι ανάγκη να καταλάβουμε όλοι και κυρίως οι νέοι συνάδελφοι που γρήγορα θα βρεθούν αντιμέτωποι με χειρότερες συνθήκες. Στις εκλογές, στις 18-19 του Δεκέμβρη στηρίζουμε και ενισχύουμε την «Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση».
Βαγγέλης ΣΕΡΙΦΗΣ
Μέλος ΔΣ του ΣΕΦΚ
Feeds
Κατάληψη για τις διπλοβάρδιες 
