Προφανώς, στο δημοτικό σχολείο θα 'μαθε για τη μεγάλη Ελλάδα, τους αρχαίους μας προγόνους, αλλά και τον καλό θεό που έπλασε τον κόσμο. Πάνω απ' όλα η πατρίδα και η θρησκεία, καταλάβαινε ο πιτσιρικάς. Πάνω απ' όλα, δηλαδή, η δική του πατρίδα, γιατί οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου είναι από λίγο έως πολύ - αναλόγως το λαό... - κατώτεροι από τους Ελληνες. Πάνω απ' όλα η δική του θρησκεία, γιατί ο δικός του θεός είναι καλύτερος απ' τους άλλους. Αγάπα τον πλησίον σου του 'λεγαν και βοήθα τους φτωχούς και καταφρονεμένους, ιδιαίτερα μάλιστα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Τα χρόνια στο δημοτικό πέρναγαν και ζούσε σαν καλό παιδί διαβάζοντας τα μαθήματά του. Αγαπούσε όλα τα παιδιά του σχολείου, μα λίγο παραπάνω τα ελληνάκια, αφού «ήξερε» πως είναι καλύτερα.

Οσο για τη θρησκεία κάπου μπερδεύτηκε και μ' αυτή. Του 'χε μείνει και η εικόνα ενός παπά να εισπράττει «στα κρυφά» το «δωράκι» του, την ίδια στιγμή που το μάτι του έπαιζε για τον επόμενο πελάτη στο νεκροταφείο. Ούτε κι αυτό, όμως, το 'ψαξε και πολύ. Αλλο η θρησκεία, και άλλο οι εκπρόσωποι στη γη, σκέφτηκε και ξεμπέρδεψε.

Περισσότερο ταράχτηκε, όμως, όταν συνειδητοποίησε, πως στην ουσία του λέγανε να κλείνει τα μάτια στην αλήθεια, να υποκρίνεται και να μην πολυαγαπάει τον πλησίον του. Να τον αγαπάει, δηλαδή, αλλά κυρίως να κοιτάει το συμφέρον του. Κατάλαβε, πως το όποιο διάβασμα και οι βαθμοί του δεν αποσκοπούν στη μόρφωση και τη διάπλασή του, αλλά στο σκληρό και αδυσώπητο ανταγωνισμό του με τους υπόλοιπους συνομήλικούς του. Οσο για τους τους φτωχούς και καταφρονεμένους, κατάλαβε πως αλλιώς τελικά τους αντιμετωπίζουμε. Τους βοηθάμε μεν, κυρίως Χριστούγεννα και Πάσχα όπως είπαμε, αλλά φροντίζουμε να μην καταντήσουμε σαν κι αυτούς...