ΕΙΝΑΙ κάποιες φορές που η ζωή μπαίνει στα ανηφορικά, στα δύσκολα μονοπάτια. Είναι τότε που τα βήματα έχουν άλλους ρυθμούς. Μοιάζουν τότε με τα δεντρά εκείνα, που καθώς βρίσκονται στ' απόσκια αναζητούνε λαίμαργα το φως του ήλιου, κυνηγάνε ν' αγγίξουν την ηλιαχτίδα. Τότε τρανεύουν και σαϊτεύουν ψηλά για να πετύχουν αυτό το συναπάντημα.

ΤΕΤΟΙΟ στάθηκε και το τράνεμα, που έζησε η χώρα όταν πάνω της πάτησε η φοβερή εκείνη φασιστική ορδή που μας έφερε την καταστροφή και τον όλεθρο. Είναι του ξεσηκωμού τα χρόνια. Σ' εκείνα τα χρόνια, εκείνες τις μέρες, όλα τράνεψαν, τινάχτηκαν του ψήλου και μαζί τους και τα μικρά παιδιά. Τα παλικαρόπουλα, τα οχτάχρονα και δεκάχρονα, πήραν διάσταση άντρα καθώς ζούσαν τη μάχη της Αντίστασης, ολούθε, στους δρόμους, στα σπίτια.

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ 30ό Φεστιβάλ ΚΝΕ-«Οδηγητή», με μια μεγάλη και πλούσια παράδοση προσφοράς πάνω στο ακριβό και το πολύτιμο κεφάλαιο της νεοελληνικής Ιστορίας - την ΕΑΜική Αντίσταση - έφερε κοντά μας με το πρόγραμμά του τα Αετόπουλα της γενιάς μας, τα παιδιά της ΕΠΟΝ, της πέτρινης γης μας.

ΕΙΝΑΙ πολύ σημαντική η γνώση της αληθινής Ιστορίας μας, που στη διαδρομή 30 χρόνων με επιμονή και σε πολλά επίπεδα έδωσε στα ελληνικά νιάτα το Φεστιβάλ, διασπώντας τη σιωπή, ξεπερνώντας το σκοτάδι και ανοίγοντας την ηρωική Ιστορία του λαού μας, το μεγάλο, το λαογέννητο Εικοσιένα και την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, που ο ένοχος και προδοτικός κόσμος γύρεψε με όλα τα μέσα να τη βγάλει από τη μέση, να την αλλοιώσει και, το κύριο, να την αποκλείσει από τη διδασκαλία στα σχολεία.

ΜΠΗΚΕ στα γερά μέσα στην ιστορία της Αντίστασης το Φεστιβάλ της ΚΝΕ κι έφερε σ' επαφή γόνιμη τη γενιά, που δεν έζησε το μεγάλο αυτό κεφάλαιο με τη φλεγομένη βάτο αλλά τη μηδέποτε καιομένη. Με το Φεστιβάλ άνοιξαν λαμπρές σελίδες που ποτέ δεν μπήκαν στα σχολικά τους βιβλία, στις σχολικές αίθουσες.

ΜΕ το Φεστιβάλ της ΚΝΕ άνοιξε του λαού η ψυχή κι έτρεξαν - νερομάνα σωστή, κρουστάλλινη - αλήθειες, που μόνο οι παππούδες μπορούν να τις βγάλουν από της καρδιάς τα φυλλοκάρδια και να τις εμπιστευτούν στα νιάτα. Ανεξάντλητη σε πλούτο ζωής, σε μηνύματα, σε μορφές της ΕΠΟΝ ο μεγάλος κόσμος.

ΕΙΧΕ θεμέλια, είχε αγκωνάρια που τη στήριξαν και πάνε 60 χρόνια κι ο κόσμος της ξανοίγεται γόνιμα στης νιότης τα σημερινά προβλήματα.

ΕΙΝΑΙ πολλές οι παρεμβάσεις, που έγιναν από τους παλιούς ΕΠΟΝίτες (την ΠΕΑΦΕ) πάνω σε θέματα της ΕΠΟΝ και την πολύπλευρη αγωνιστική παρουσία της. Οι αγωνιστές της ΕΠΟΝ δεν αντίκρισαν την ΕΠΟΝ και τις μνήμες μουσειακά, μπροστά σε βιτρίνες, αλλά πάντα σε σύνδεση με τους αγώνες του λαού για το σήμερα.

ΟΙ ΝΕΟΙ μας όταν μαθαίνουν την πραγματική μας ιστορία γνωρίζουν ότι τα κηρύγματα υποταγής ακούγονταν σε όλες τις εποχές. Πασίγνωστος ο Βασίλης που δε θέλει να γίνει νοικοκύρης αλλά θέλει να πολεμήσει στα βουνά τους Τούρκους.

ΜΗΠΩΣ στα δικά μας τα χρόνια (της Κατοχής) από τους καθηγητές μας (αυτούς τους σοφούς της Χαϊδελβέργης) δεν ακούσαμε τα ίδια κηρύγματα «να κάτσουμε φρόνιμα γιατί οι Γερμανοί είναι κυρίαρχοι σχεδόν όλης της Ευρώπης»!!! Φυσικά δεν τους ακούσαμε και δεν αποτραβηχτήκαμε από τον αγώνα.

ΕΙΝΑΙ πλούσια και για πολλούς που δεν τα έζησαν η παρουσίαση για τα Αετόπουλα που έγινε από την ΚΝΕ και την ΠΕΑΦΕ. Είναι από τα θέματα τα οποία σε φέρνουν να σκύψεις πάνω τους και να μελετήσεις της πέτρινης γης μας αυτά τα στολίδια. Η τσίχλα του Κώστα Βάρναλη, όπως τη σμίλεψε ο μεγάλος μας αυτός ποιητής, μας προσκαλεί σε μια βαθύτερη γνωριμιά με τα Αετόπουλα, την παρουσία και την πολύπλευρη και πολύτιμη προσφορά τους στον αγώνα. Ολα αυτά είναι, που πρέπει να τα βάλουμε στα βιβλία και ν' ακουστούν στα σχολεία μας. Είναι πια καιρός. Πέρασαν 60 χρόνια.