Ξημεροβραδιάζονται στο εργοστάσιο. Τώρα πια όχι για να δουλέψουν. Αλλά για να διασφαλίσουν την ίδια τη δουλιά τους και ότι αυτά τουλάχιστον για τα οποία έχουν δουλέψει θα τα πληρωθούν. Το αφεντικό έχει αναδειχτεί σε κομπιναδόρο ολκής. Τελευταίο κατόρθωμά του ότι επιχείρησε να τους πληρώσει μέσω μιας εταιρίας - φάντασμα που εδρεύει κάπου, λέει, στα «Πράσινα Νησιά». Πιάστ' αυγό και κούρευτο... Κάτι σχεδιάζει, κάτι διαπραγματεύεται με την κυβέρνηση. Οι εργάτες δεν κατέχουν απ' αυτά. Αυτό που ξέρουν είναι πως είναι απλήρωτοι και πως δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν δουλιά.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η μόνη διέξοδος που απομένει είναι ο αγώνας. Αυτό δηλώνουν στην εφημερίδα μας, εργαζόμενοι που έχουν μπροστά τους αρκετό ακόμα εργασιακό βίο, αλλά και αυτοί που βρίσκονται στο «παρά κάτι» από τη σύνταξη.

Ο Δημήτρης Δημόπουλος είναι 55 χρονών «και 32 από αυτά τα δουλεύει σ' αυτό το εργοστάσιο», θα μας πει. «Τώρα ενάμιση χρόνο πριν τη σύνταξη κινδυνεύω να βρεθώ άνεργος. Πού θα βρω δουλιά, ποιος θα με πάρει;».

Δίπλα του ο 53χρονος Γιώργος Κομνηνός, με 37 χρόνια εργασίας στη συρματουργία, θέλει ακόμα 25 βαρέα ένσημα για να συμπληρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Τον προηγούμενο χρόνο και στις αρχές του 2004 βρέθηκε σε 3μηνη διαθεσιμότητα και στο ΙΚΑ (που ρώτησε) του απάντησαν ότι τα ένσημα των ημερών της διαθεσιμότητας είναι απλά.

Η (ανώνυμη, λόγω τρομοκρατίας, όπως μας εξηγεί η ίδια) 46χρονη μητέρα 2 παιδιών που «ζει» μες το εργοστάσιο 28 χρόνια, στη μουντζούρα της παραγωγής είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει αγωνιστικά «τον ιδρώτα της», αλλά και την εργασία της. Μαζί με μια συνάδελφό της, μητέρα 3 παιδιών, σημειώνουν ότι θέλουν να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Αλλά, ο άντρας, ήδη, άνεργος, πώς θα πληρωθούν τα νοίκια, τα φροντιστήρια, τα έξοδα που καθημερινά αυγαταίνουν;

«Η συσπείρωση και η ενότητα των εργαζομένων μπορεί να έχει αποτελέσματα, μας επισημαίνει ο Λάζαρος Χατήρας, μέλος του ΔΣ του σωματείου. Παράλληλα, πρέπει να διευρύνουμε τον αγώνα μας, να βγούμε έξω απ' το εργοστάσιο, να συντονιστούμε, γιατί η αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική που δίνει προνόμια στους λίγους, φτώχεια και ανεργία στους πολλούς, σ' εμάς, ίδια ήταν και χτες, ίδια είναι και σήμερα».

«Ξεκινήσαμε την επίσχεση εργασίας για να κατοχυρώσουμε τα δεδουλευμένα μας», λέει στο «Ρ» ο Αλέκος Πιτσούνης, πρόεδρος του σωματείου. «Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια αφού κινδυνεύει, άμεσα, η εργασία μας. Επιδιώκουμε συναντήσεις με τους αρμόδιους υπουργούς. Αν τ' αφτιά τους παραμένουν κλειστά στα αιτήματά μας τότε και μεις θα προχωρήσουμε αγωνιστικά από την ερχόμενη βδομάδα με κλείσιμο των εισόδων της Χαλκίδας, συγκεντρώσεις, πορείες και ό,τι άλλο χρειαστεί και κριθεί αναγκαίο για να ευαισθητοποιηθούν».