Κάτω από όλο αυτό το «βάρος» και για να μη θεωρηθείς «ντεμοντέ», τρέχεις στον «ψυχίατρό» σου και τον ρωτάς αν ένας καθημερινός άνθρωπος μπορεί να φτάσει στο έγκλημα (χωρίς λόγο και αιτία) και στη συνέχεια να κάνει δεύτερο και στο μέλλον, ίσως (το θέμα μένει ανοιχτό), τρίτο, τέταρτο κλπ. Ο ψυχίατρος βεβαιώνει, και εσύ συμφωνείς, πως ναι, μπορεί! Μόνο που το «χωρίς λόγο και αιτία» είναι εξωτερικό. Στο βάθος της «ψυχής» αυτού του ανθρώπου γίνονται (συνειδητές ή ασυνείδητες) σοβαρές αναταράξεις. Αναταράξεις που η ψυχιατρική αγωνίζεται να ανακαλύψει και να εξηγήσει. Η ταινία, δυστυχώς, δεν έκανε την ίδια δουλιά. Δεν προσπάθησε καν. Ετσι ο Αμπελ, που η ζωή του είναι τόσο καθημερινή και μοιράζεται ανάμεσα στο μαγαζί του, στη μητέρα του, στο κρεβάτι της φίλης του, στο περίπτερο και στο μπαρ της γειτονιάς, έμεινε έκθετος από τον σκηνοθέτη. Και σκοτώνει «χωρίς λόγο και αιτία». Αφού αυτή η καθημερινότητα, που φυσικά και μπορεί να οδηγήσει στο έγκλημα, δεν τον διαφοροποίησαν σε κανένα σημείο της καθημερινότητάς του. Δε λέω να βάλει τις φωνές, να σπάσει ό,τι υπάρχει μπροστά του (σχηματικά πράγματα), αλλά κάπου, στην άκρη του ματιού του, έστω, να φανεί αυτό που γίνεται μέσα του. Να μας «υποψιάσει» ότι δε σκοτώνει «χωρίς λόγο και αιτία». Τότε θα κατανοούσαμε, και θα συγχωρούσαμε, ακόμα και τη γραφή της ταινίας. Τα αργά πλάνα, τα «άδεια» κάδρα, τη δράση χωρίς πρόσωπα και τους ατελείωτους, τάχα μου αδιάφορους, διαλόγους.

Η άποψη ότι όλα τα παραπάνω οδηγούνε, σώνει και καλά, στο έγκλημα δε στέκει γερά στα ποδάρια της. Μπορεί να οδηγούν, και το πιο πιθανόν, μάλιστα, στην αυτοκτονία. Ή στο έγκλημα από «εκδίκηση», από αηδία, από... αλλά τότε θα είχαμε άλλον ήρωα και άλλη ταινία!

Παίζουν: Αλεξ Μπρέντεμουρ, Βισέντε Ρομένο