Τις δικές τους ντόπες, για τους συνενόχους της φαύλης εικοσαετίας τους, ψάχνουν στα εργαστήρια της Χ. Τρικούπη οι πράσινοι «χημικοί» του «κινήματος». Ουσίες όπως «αλλαγή» και «εκσυγχρονισμός» είναι πεπαλαιωμένες και εύκολα ανιχνεύσιμες. Η «νέα εποχή» όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν τις έχει ξεπεράσει. Προτάθηκαν, λοιπόν, καινούριες όπως «ευημερία για όλους» και «δίκαιη συμμετοχή». Η πρώτη απορρίφθηκε ασυζητητί, επειδή στο σκεύασμα δεν υπήρχε και η ένδειξη «τους δικούς μας», και ίσως κάποιοι να δυσαρεστούνταν. Η δεύτερη, που, όπως όλα δείχνουν, προκρίνεται σηματοδοτεί ίσως και το μεγάλο φαγοπότι με τη ΝΔ στο μέλλον. Εν αναμονή μιας νέας Αγγελοπούλου ή άλλου χορηγού που θα τους απονείμει τα μετάλλια. Δεκτές και οι επιταγές ή τα μετρητά.

Το είδαμε και αυτό. Ο πολύς κύριος Λιάνης κατακεραύνωσε τον εαυτό του live. Κατηγόρησε τον Ορφανό, γιατί έδωσε 400.000 ευρώ στην Ομοσπονδία Ιππασίας παραμονές των αγώνων, αλλά όπως αποδείχτηκε το σχετικό κονδύλι το είχε υπογράψει η αφεντιά του. Ελεος!

Στην ίδια εκπομπή, ο τέως ισχυρίστηκε ότι τα μετάλλια είναι έργο δικό του. Βρε μπας κι έπαιζε πόλο με τα κορίτσια με στολή παραλλαγής ή έτρεξε τα 20.000 βάδην, έχοντας κάνει πλαστική και δεν το πήραμε χαμπάρι; Αν είναι έτσι του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Η προετοιμασία των Ελλήνων αθλητών, τα τέσσερα τελευταία χρόνια στοίχισε 86 δισεκατομμύρια. Φυσικά, τα χρήματα δεν ήταν χορηγία της Κυρίας του 2004, ούτε εκταμιεύτηκαν από τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Από τον κρατικό κορβανά προήλθαν, κύριε Γιώργο μας.

Λίγο πριν από το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο βιβλίο του γνωστού διανοητή Τ. Φωτόπουλο από τις εκδόσεις «Γόρδιος». Για άλλη μια φορά ο Τ.Φ. αναπτύσσει ένα συστηματικό αντίλογο - από ριζοσπαστική σκοπιά - στις απόψεις του Τσόμσκι και του Αλμπερτ, με βάσει τα δημοσιευμένα (και πιο αντιπροσωπευτικά) κείμενά τους. Επιχειρεί να αφυπνίσει την εν υπνώσει ευρισκόμενη ελληνική διανόηση, η οποία, αν δεν ασχολείται με δεξιώσεις και τη νομή εξουσίας, (αυτά τα δυο πάνε μαζί), ξεκοκαλίζει τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Βιβλίο άκρως ενδιαφέρον και διαφωτιστικό από τη σκοπιά του θεωρητικού της Περιεκτικής Δημοκρατίας.