Ενα αξιοζήλευτο κείμενο. Τόση ομορφιά γλώσσας και γραφής, τόσο καίρια και ευθύβολη κοινωνιολογική αλήθεια, και πόνος για τον ξεριζωμό του ανθρώπου και την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου, την εγκατάλειψη των λαϊκών μας παραδόσεων, την αστυφιλική άλωση των συνειδήσεων, σπάνια συναντώνται στον περιοδικό και ημερήσιο Τύπο.

Αναφερόμαστε στο πρωτοσέλιδο άρθρο, του 54ου φύλλου της «Φωνής των Βολιμιατών» - έκδοση του Συλλόγου Βολιμιατών Ζακύνθου - με τίτλο «Για το μαγιάπριλο, που είναι τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό πια...». Ο συντάκτης του, Ν. Φεξούλης, αναθυμάται την αγωνιστική αντοχή της Βολίμας σε καιρούς τρομερούς και πονά που «η κρεατομηχανή των ιμπεριαλισμών άλεσε για τα καλά τη ζωή», ξεριζώνοντας και τους Βολιμιώτες, με την πείνα και τη δυστυχία που επέφεραν. «Σήμερα δε δυστυχούμε πια. Χορτάσαμε. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Δικαίωμα είναι και κατάκτηση. Αλλά δεν είναι το άπαν. Κερδίζοντας την αξιοπρέπεια της διαβίωσης χάσαμε την πραγματική ζωή. (...) Τώρα πια όλα τα βουνά είναι ζωσμένα από αγροτικούς δρόμους, αλλά δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι άνθρωποι να τους περπατήσουν. Τότε για τους περισσότερους υπήρχε η τρισκατάρατη ισότητα απέναντι στη φτώχεια. Κι όμως οι αντιστάσεις δεν έλειπαν, ούτε τα οράματα. Στις χορτασμένες μέρες μας πιθηκίζουμε τους νεόπλουτους. Γίναμε νεόπτωχοι στην ψυχή και στο πνεύμα», τονίζει, μεταξύ άλλων, ο Ν. Φεξούλης.

Να σημειώσουμε, όμως, και τα εξής πολύ ενδιαφέροντα θέματα του συγκεκριμένου φύλλου: Το δισέλιδο «ματζέτο» (μπουκέτο) ποιημάτων. Το ιστοριογραφικό κείμενο «Περιπέτειες στο Ιόνιο» του Δ. Ι. Μούσουρα. Το θέμα για τη «βιβλική» καταστροφή και λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ζακύνθου, μετά τους σεισμούς του 1953.