Ο «Ρ» είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τους Φρεντερίκο Σεπέδα και Γίπσι Μορένα για το αθλητικό σύστημα της Κούβας και για το τι σημαίνει γι' αυτούς αθλητισμός. Ο Φρεντερίκο Σεπέδα, 24 χρονών, παίκτης του μπέιζομπολ, μέλος της ομάδας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες της Αθήνας νικώντας στον τελικό την Αυστραλία, αναφέρθηκε στην πορεία του στον αθλητισμό. «Προέρχομαι από μια οικογένεια που έχει σχέση με το μπέιζμπολ. Ο πατέρας μου είναι προπονητής και από ηλικία 5 χρονών είμαι με ένα γάντι και ένα μπαλάκι στο χέρι. Πήγα στο δημοτικό σχολείο και ταυτόχρονα με τα μαθήματα ασχολήθηκα με το σπορ αυτό, που όπως ξέρετε είναι και το εθνικό σπορ της Κούβας. Στη συνέχεια ακολούθησα όλη τη διαδικασία για τα παιδιά που ξεχωρίζουν στο άθλημά τους, το Σχολείο Αρχικής Αθλητικής Ενασχόλησης, όπου ταυτόχρονα με τις σπουδές ασχολήθηκα συστηματικά με το μπέιζμπολ. Στη συνέχεια πήγα ως έφηβος στην Αθλητική Ακαδημία και την Ανώτατη Σχολή Αθλητών Υψηλών Προδιαγραφών όπου προετοιμάζονται οι εθνικές ομάδες και ξεχωρίζουν οι αθλητές που τους γίνεται η τιμή να συμμετέχουν και στην Ολυμπιάδα».

Η Γίπσι Μορένο, σφυροβόλος, αργυρή Ολυμπιονίκης, δεύτερη φορά σε Ολυμπιάδα (ήταν τέταρτη στο Σίδνεϊ), ξεκίνησε να μας μιλάει λέγοντας ότι δεν είναι ικανοποιημένη που δεν κατάφερε να πάρει το χρυσό μετάλλιο, αφού είχε προετοιμαστεί καλά και είχε πολύ καλές επιδόσεις, αλλά είναι πολύ ευχαριστημένη για τη συμμετοχή της στους Αγώνες, που είναι η πιο σημαντική παγκόσμια αθλητική διοργάνωση.

Η 24χρονη αθλήτρια, ωστόσο, ελπίζει ότι θα συμμετάσχει και στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στη συνέχεια μας διηγήθηκε τη δική της πορεία στον αθλητισμό: «Ξεκίνησα, μας είπε, και εγώ από το σχολείο και άρχισα να ασχολούμαι με το στίβο και συνέχισα στα αθλητικά σχολεία όπως ο Φρεντερίκο, κάνοντας σφαιροβολία και δίσκο και από το 1995 ξεκίνησα τη σφύρα στο Κάμαγουεϊ, από όπου κατάγομαι».

Ρωτήσαμε τους συνομιλητές μας τι σημαίνει για έναν αθλητή να συμμετέχει σε ένα τέτοιο αθλητικό σύστημα, αντιπαραβάλλοντάς το με την κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, όπου αθλητισμός σημαίνει για τους εργαζόμενους να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Ο Φρεντερίκο ήταν ξεκάθαρος στην απάντησή του: «Στην Κούβα όλοι οι άνθρωποι, από το μικρό παιδί μέχρι τους ηλικιωμένους, έχουν, εφόσον το επιθυμούν, το εξασφαλισμένο δικαίωμα να αθλούνται. Η αξία που μας καλλιεργούν από πολύ μικρούς είναι η αγάπη στην πατρίδα και όχι στο χρήμα. Ο αθλητισμός πηγάζει από την ψυχή μας, την αγάπη μας για αυτόν ως ένα βασικό λαϊκό δικαίωμα που δε χρειάζεται να πληρώσουμε ούτε δραχμή για να το απολαύσουμε. Οταν ο αθλητής καταφέρνει να κάνει μια επιτυχία, έχει προέλθει από έναν πραγματικό κόπο, από μια ουσιαστική προσπάθεια. Στην Κούβα, όπως σας είπα, η εκπαίδευση και ο αθλητισμός συμβαδίζουν. Φέτος είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι η χρονιά που πήρα το πτυχίο μου στη Φυσική Αγωγή. Και έτσι μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου και μετά τον αθλητισμό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται ψυχικά καλά για να μπορεί να αποδώσει».

Στη συνέχεια τους ρωτήσαμε ποια είναι η σημασία του γεγονότος ότι οι Κουβανοί αθλητές όταν κερδίζουν ένα μετάλλιο το αφιερώνουν στο λαό τους και τον Φιντέλ Κάστρο. Η απάντηση: «Αυτό έχει μεγάλη σημασία γιατί εκφράζει την ευγνωμοσύνη που έχει ο κουβανικός λαός και οι αθλητές στην Επανάστασή μας και είναι καθοριστικός ο ρόλος και του Φιντέλ Κάστρο, που είναι ο άνθρωπος που μας εμπνέει, έχει δώσει όλη του τη ζωή σε αυτόν τον αγώνα. Γι' αυτό πάντα κάνουμε αυτή την αφιέρωση και με τη σιγουριά ότι η Επανάσταση μας έχει εξασφαλίσει όλα όσα χρειαζόμαστε εμείς και οι οικογένειές μας».

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η απάντηση που μας έδωσαν για το επίκαιρο θέμα του ντόπινγκ. Ο Φρεντερίκο σημείωσε χαρακτηριστικά: «Στην Κούβα η προσπάθεια που γίνεται είναι να καλλιεργείται στους νέους η αξία, η πίστη στον τίμιο αγώνα, στο αποτέλεσμα που έρχεται με το ανέβασμα της προσωπικότητας του ανθρώπου. Και είναι σημαντικό ο αθλητής να αισθάνεται καλά ψυχολογικά, γιατί όταν γνωρίζει ότι είναι πρωταθλητής με τις ουσίες μπορεί να δείχνει ευτυχισμένος, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι».

Τελειώνοντας οι συνομιλητές μάς αποχαιρέτησαν ευχαριστώντας τους πολλούς Ελληνες που βρέθηκαν στα γήπεδα για να συμπαρασταθούν στους αθλητές της Κούβας, ιδιαίτερα ικανοποιημένοι γιατί η αλληλεγγύη των λαών είναι παρούσα.