Το ιστορικό του κουκουλώματος του ντόπινγκ σε τρεις Ολυμπιάδες είναι εντυπωσιακό. Από τη Σεούλ (1988) μέχρι την Ατλάντα (1996) οι αθλητές που βρίσκονται θετικοί σε έλεγχο μειώνονται δραματικά. Μάλιστα, η Ιατρική Επιτροπή της ΔΟΕ, δε διστάζει να στέλνει υποθέσεις αθλητών που βρέθηκαν θετικοί στον έλεγχο, στο αρχείο...

Συγκεκριμένα, το 1988 οι «New York Times», αναζήτησαν τον δόκτορα Παρκ Γιόνγκ Σέι, διευθυντή των εργαστηρίων ντόπινγκ με τα οποία συνεργάστηκε η ΔΟΕ στη Σεούλ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τους αποκάλυψε ότι εκτός από τους δέκα αθλητές που ανακοινώθηκε ότι βρέθηκαν ντοπαρισμένοι (μεταξύ των οποίων και ο Μπεν Τζόνσον, στον περιβόητο τελικό των 100 μέτρων όπου έκανε «φανταστικό» παγκόσμιο ρεκόρ - 9'' 79), άλλοι 20 ήταν «θετικοί» στον έλεγχο. Ωστόσο, η Ιατρική Επιτροπή της ΔΟΕ έθεσε τις υποθέσεις τους στο αρχείο, χωρίς να ανακοινώσει τίποτα σχετικά.

Το χειμώνα του 1988, ο Αρνολντ Μπέκετ, επί 15 χρόνια (1968-1983) μέλος της Επιτροπής της ΔΟΕ για το ντόπινγκ παραδέχτηκε ότι η Διεθνής του Ολυμπισμού είναι απρόθυμη να συλλαμβάνει αθλητές: «Η φιλοσοφία τους είναι απλή: Μην κάνεις πολλά, μην πιάνεις πολλούς. Βεβαιώσου ότι δε θα πιάσεις τους νικητές των χρυσών μεταλλίων. Μην υποβαθμίζεις το άθλημά σου».

Το 1992 στη γενέτειρα του Χ. Α. Σάμαρανκ, τη Βαρκελώνη, τα ονόματα ντοπαρισμένων αθλητών που ανακοινώθηκαν, ήταν ακόμη λιγότερα: Μόλις πέντε.

Το 1996 στην Ατλάντα, σε σύνολο 1.923 δειγμάτων θετικά σε έλεγχο αντιντόπινγκ βρέθηκαν δύο.