Κυριακή 11 Ιούλη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΑΓΡΟΤΙΚΑ
Τίποτα δεν έμεινε όρθιο...

Ο «Ρ» συζητά με αγρότες του χωριού Γαλήνη Λάρισας

Το κακό των καταστροφών από τις καιρικές συνθήκες στον κάμπο της Λάρισας είχε αρχίσει από την άνοιξη, όταν οι συνεχείς, σφοδρές βροχοπτώσεις κατέστρεψαν τα βαμβακοχώραφα, λίγο μετά τη σπορά τους. Πολλοί αγρότες αναγκάστηκαν να ξανασπείρουν τα βαμβακοχώραφα, με αποτέλεσμα να καταχρεωθούν στην Αγροτική Τράπεζα για να καλύψουν έξοδα που προέκυψαν. Και ήταν πάρα πολλά αυτά. Ομως, στη συνέχεια ήρθε και το καίριο πλήγμα, όταν το απόγευμα της 13ης Ιούνη το χαλάζι και η ανεμοθύελλα δεν άφησαν, σχεδόν, τίποτα όρθιο σε πάνω από 50.000 στρέμματα αγροτικών καλλιεργειών στον κάμπο της Λάρισας. Το χτύπημα αυτό ήταν και το τελειωτικό για χιλιάδες αγρότες.

Ενα από τα χωριά του Δήμου Πλατυκάμπου, που χτυπήθηκαν από τη χαλαζόπτωση και την ανεμοθύελλα της 13ης Ιούνη, είναι η Γαλήνη. Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να καταστρέψουν τους κόπους μιας χρονιάς, να εξανεμίσουν κάθε ελπίδα των αγροτών για καλύτερες μέρες και να τους «αρπάξουν» τη σοδειά. Είκοσι λεπτά της ώρας έφτασαν για να σκεπάσει το χαλάζι τα χωράφια τους και να ρημάξει τις καλλιέργειές τους, σχηματίζοντας στρώμα 15 εκατοστών. Και η ανεμοθύελλα στο πέρασμά της παρέσυρε ό,τι έβρισκε μπροστά της. Θερμοκήπια ξηλώθηκαν, κτηνοτροφικές μονάδες έπεσαν, ζώα και πουλερικά σκοτώθηκαν.

Ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε στο καφενείο του χωριού όπου κάθονται οι πληγέντες αγρότες και συζητούν για το κακό που τους βρήκε. Τα λόγια τους, φωνή απόγνωσης κι απελπισίας και ένα μεγάλο «κατηγορώ» προς την κυβέρνηση, που περιορίστηκε να δώσει αόριστες υποσχέσεις, αφήνοντάς τους στο έλεος των καιρικών συνθηκών. «Χαθήκαμε», «δεν περιμένουμε τίποτα πια», «όλα τελείωσαν» είναι μερικά απ' αυτά. «Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πάρουμε χρήματα μετά από ενάμιση χρόνο», λέει στο «Ρ» ο Αποστόλης Φιτσιώρης. Και συνεχίζει: «Εάν δεν αποζημιωθούμε θα "βουλιάξουμε" στα χρέη. Σκεφτείτε τι ξοδέψαμε για να καλλιεργήσουμε τα χωράφια, τα περισσότερα τα οποία τα νοικιάζουμε».

Ο Γιώργος Γκέκας, ένας από τους πληγέντες αγρότες και πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Γαλήνης, είχε καλλιεργήσει 260 στρέμματα βαμβάκι και 70 σιτηρά. «Ολα καταστραφήκανε. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Δεν ξέρουμε πώς θα βγάλουμε χειμώνα. Πώς θα επιβιώσουν τα παιδιά μας, οι οικογένειές μας», λέει. Στην παρέα μας είναι κι ο γιος του Φίλλιπας, 10 χρόνων. «Η ευχή που δίνω στο παιδί μου - συνεχίζει - είναι να μη γίνει ποτέ αγρότης. Να μην περάσει τις δικές μας δυσκολίες». Αναφερόμενος στις αόριστες κυβερνητικές υποσχέσεις τονίζει: «Η κυβέρνηση δε δεσμεύτηκε να μας αποζημιώσει για το 100% των ζημιών. Να ξέρετε ότι οι αποζημιώσεις που δικαιούμαστε, είναι χρήματα δικά μας. Ο ΕΛΓΑ μας τα παίρνει χωρίς να μας ρωτά. Ηρθε η ώρα, λοιπόν, να πληρώσει».

Το λόγο παίρνει ο Θωμάς Μπεχλιβάνης για να πει: «Τι θα κάνουμε τώρα, δεν ξέρουμε. Είχα 400 στρέμματα, νοικιασμένα, με βαμβάκι και σιτηρά. Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Εάν δε μας αποζημιώσουν θ' αναγκαστούμε να παρατήσουμε τα χωράφια μας».

Ο Βασίλης Ρίζος είχε θερμοκήπιο οκτώ στρεμμάτων, στο οποίο καλλιεργούσε ντομάτα και βαμβάκι. Οι επενδύσεις μιας ζωής, ο αγώνας επιβίωσης που έδινε τα τελευταία χρόνια χάθηκαν σε μια στιγμή. Τώρα το θερμοκήπιό του θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. «Δεν έμεινε τίποτα» λέει και προσθέτει πως αν δε δοθούν δίκαιες αποζημιώσεις για το σύνολο της καταστροφής δεν μπορεί να ξαναφτιάξει ούτε τις μισές από τις εγκαταστάσεις που είχε. «Το θερμοκήπιο μου - τονίζει - είχε υποστεί μικρότερης έκτασης ζημιές από την κακοκαιρία και το 2001. Ακόμα δε μου 'δωσαν αποζημιώσεις». Και ο Βασίλης Μπουχλαριώτης συμπληρώνει: «Αγρότες που έχουν στην ιδιοκτησία τους κάτω από 100 στρέμματα ήταν ήδη χρεωμένοι. Ηρθε και το χαλάζι για να τους αποτελειώσει».

Η συζήτηση χαλαρώνει. «Κάπου έχουμε συναντηθεί», μου λένε. Προσπαθούν να θυμηθούν πού. Και τα δικά τους πρόσωπα δε μου είναι άγνωστα. Θυμάμαι πολύ καλά που τους είχα γνωρίσει. Στα Τέμπη, στα μπλόκα του αγώνα. Τότε που οι Θεσσαλοί αγρότες είχαν βγει στους δρόμους διεκδικώντας το ψωμί και το δίκιο τους. Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν και δίνουν την ευκαιρία στους αγρότες να πουν ότι είναι έτοιμοι να ξαναβγούν στους δρόμους ν' αγωνιστούν. Η φωνή τους δυναμώνει και η έκφραση απογοήτευσης που είχαν αλλάζει και τη θέση της παίρνει αυτή της αισιοδοξίας και της ελπίδας. «Θ' αγωνιστούμε», λέει με σιγουριά ο Γιώργος Γκέκας. «Θα περιμένουμε με το κλειδί στο χέρι», καταλήγει.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ