Ας ξεκινήσουμε με τα καλά, γιατί μας περιμένουν κάτι ταινίες!... Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τη «Βασίλισσα της Αφρικής», του Τζον Χιούστον! Μια νέα ταινία ...53 ετών. Με ένα Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου στον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Και με άλλες τέσσερις υποψηφιότητες (σεναρίου, σκηνοθεσίας, Α΄ γυναικείου ρόλου, καλύτερης ταινίας). Και με μια θαυμάσια, υποψήφια και αυτή για Οσκαρ, Κάθριν Χέπμπορν. Με έναν υπέροχο, στο μικρό χρονικά ρόλο του, Ρόμπερτ Μόρλεϊ.

Και μόνο τα παραπάνω θα ήταν αρκετά να σε οδηγήσουν στην «αίθουσα». Γιατί τα πρόσωπα, που προαναφέραμε, είναι μυθικά, όπως συνηθίζουμε να λέμε! Γιατί παρόλο το χρόνο που πέρασε, 53 ολόκληρα χρόνια, η ταινία είναι φρέσκια (να ήταν και η κόπια!).

Αρχές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Στην Αφρική. Οι Γερμανοί τρίζουν τα δόντια. Δυο πρόσωπα, ένας Καναδός και μια Αγγλίδα, προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κλοιό και να περάσουν στον ... πολιτισμό, αφού, βέβαια, κατά τη διάρκεια της φυγής τους επιχειρήσουν να τορπιλίσουν και ένα γερμανικό πολεμικό πλοίο. Να εκτελέσουν και αυτοί το καθήκον τους! Η φυγή τους γίνεται με ένα καΐκι, το «Βασίλισσα της Αφρικής», διά μέσου ενός επικίνδυνου και δαιδαλώδους ποταμού.

Τα παραπάνω είναι, απλώς, η αφορμή. Το φόντο. Για να πάρει μεγαλύτερη αξία το ταξίδι του σκηνοθέτη στον εσωτερικό κόσμο των δυο ηρώων. Για να υπάρχει η απειλή που φέρνει τους ανθρώπους πολύ κοντά ή τους απομακρύνει οριστικά. Η πολεμική ατμόσφαιρα, απλώς, σημαίνεται. Μην περιμένετε μάχες... Περισσότερο απειλητική είναι η φύση της Αφρικής παρά οι Γερμανοί. Εμείς παρακολουθούμε δυο πεταμένα στην Αφρική άτομα, δυο αποτυχημένους, να ανασυγκροτούνται. Σιγά σιγά, με καταπληκτική ψιλοβελονιά, το σενάριο, οι διάλογοι, η σκηνοθεσία, το παίξιμο των ηθοποιών, ανασταίνουν αυτούς τους ...χαμένους. Στο τέλος του ταξιδιού, όταν φτάσουν στην Ιθάκη τους, τα δυο αυτά ζωντανά άτομα θα έχουν κερδίσει ο ένας τον άλλον. Αλλά, κυρίως, θα έχουν κατακτήσει την αυτοεκτίμηση, που τους έλειπε! Αν οι συντελεστές της ταινίας δεν υπέκυπταν στην αμερικανική κατάρα του χάπι εντ, όλα θα ήταν ομορφότερα και αληθινότερα! Ας είναι!

Η «Βασίλισσα της Αφρικής» είναι σαν τα παλιά καλά κρασιά. Εχει μια υπέροχη γεύση κινηματογράφου, έντασης, τρυφερότητας. Δε βιάζεσαι να τελειώσει. Θέλεις γουλιά γουλιά να γευτείς τις λεπτομέρειες. Τα βλέμματα, την ανατριχίλα.