Με την υιοθέτηση του αμερικανικού δόγματος για την ασφάλεια, με την απόφαση της Συνόδου του Δεκέμβρη του 2003, η Ευρωπαϊκή Ενωση προσδιορίζει τους εχθρούς της: Τρομοκρατία - όπλα μαζικής καταστροφής - κράτη «παρίες». Ταυτοχρόνως, προσδιορίζει και τα μέσα για την αντιμετώπισή τους: Προληπτικές ή κατασταλτικές στρατιωτικές παρεμβάσεις, οικονομικός εκβιασμός, επεμβάσεις αστυνομικού χαρακτήρα.

Στο πλαίσιο αυτό, η τρομοκρατία γίνεται το άλλοθι για να στρέψει η ΕΕ τα όπλα και προς το εσωτερικό της για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Με τον ορισμό της τρομοκρατίας (Συμβούλιο Υπουργών Δικαιοσύνης, Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, Οκτώβρης 2001), δημιούργησε μια «γκρίζα ζώνη» μεταξύ της τρομοκρατικής δραστηριότητας και της δράσης των κινημάτων. Σ' αυτήν τη «ζώνη» θα μπορούν οι κοινοτικές, ή οι κρατικές αρχές να αναζητούν κάθε φορά τους «τρομοκράτες» που απειλούν το σύστημα και τα συμφέροντά του.

Με την περιβόητη «ρήτρα αλληλεγγύης», ανοίγει ένα τεράστιο κεφάλαιο για μονομερείς, ή πολυμερείς επεμβάσεις σε κράτη - μέλη για διάφορους λόγους. Συγκεκριμένα, στο άρθρο Ι-42, ορίζεται ότι: «Η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη - μέλη για: α) Την πρόληψη μιας τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών - μελών, την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση, την παροχή συνδρομής σε κράτος - μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών αρχών του, σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης».