Ομως όπως υπάρχει κοινωνική, πολιτική, ταξική ερμηνεία για τους χουλιγκανισμούς, τη βία, το φόβο, τις άδειες κερκίδες, τα πανάκριβα εισιτήρια, τις παράγκες κι όλα τα στραβά της μπάλας, έτσι υπάρχει κι η εξήγηση γιατί τόσοι πολλοί, ακόμα κι οι ανήξεροι από μπάλα, βγήκαν να ξεσπάσουν με τον εθνικό ύμνο!... Κι ας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάτι διανοούμενους του εκσυγχρονισμού σαν τον Ψυχογιό που θα αυτοϊκανοποιούνται με τον υπολογιστή τους «αναλύοντας» όλα όσα δεν καταλαβαίνουν, δε μοιράζονται και δε χαίρονται.

Βγήκαμε στους δρόμους όπως μεθάς μια φορά, άντε δυο στη ζωή άμα δεν είσαι πότης, άμα δεν είσαι βλάκας να πιστεύεις σε κατασκευασμένα ψευτοθέματα, ξέρεις ότι η ανθρώπινη μάζα παράγει κι αναπαράγει θαύματα σε κάθε λογής αγώνες. Ηταν τα πανηγύρια αυτά μια επίθεση στη μιζέρια της πραγματικότητας. Ηταν ρεαλισμός και αυτοάμυνα. Ολων όσοι ξέρουν ότι η επόμενη μέρα είναι δύσκολη, σκοτεινή και ανασφαλής. Στους δρόμους βγήκαν όσοι δεν έχουν ψευδαισθήσεις κι όχι το αντίθετο. Βγήκαν άνεργοι και εργαζόμενοι μαζί για να εκδικηθούν έστω για μια ώρα, για δυο, το ορατό και αόρατο «αφεντικό» που προγραμματίζει τη ζωή του καθενός χωρίς να τον ρωτήσει. Είναι η γοητεία του απρόβλεπτου.

Η δυστυχισμένη γιαγιά μου, που έβγαλε κατοχή χήρα με τρία κορίτσια, πάντα αναρωτιόταν τι θέλουν 22 μαντράχαλοι να κυνηγάνε ένα τόπι. Παίζουν γιαγιά, της έλεγα. Παίζουν και μαθαίνουν το υψηλότερο συναίσθημα των ανθρώπων, τη νίκη των νικών, τη χαρά ΟΛΩΝ, ακόμη και των θεατών. Ακατανόητο και γι' αυτό ωραίο.

Μια ευρωπαϊκή απορία μου έμεινε μόνο σύντροφοι. Γιατί βρέθηκε Γάλλος φίλαθλος που πήγε στο γήπεδο με το καπέλο του Ναπολέοντα! Κι ένα σύνθημα γραμμένο, ούτε θυμάμαι που. Τάβλα η Ευρώπη. Μια συμβουλή μόνο έχω που δίνω σε φίλους κι όσους αγαπάω. Σαρκάστε από σήμερα, τους αναλυτές, τους συνεχιστές, τους επενδυτές αυτής της χαράς. Είναι μία. Κρατάει λίγο. Μην τους αφήσετε να την τοκίσουν. Αλήθεια, ο ποιητής λαός τι θέλει να πει όταν φωνάζει «με το έτσι, με το θέλω τη Γαλλία σας την κάναμε μπορντέλο»;