«"Δε μου πάει!" με αυτές τις τρεις λεξούλες, ο Μίκης περιγράφει πώς βλέπει τον εαυτό του σε αυτόν το ρόλο (σημ. του Προέδρου της Δημοκρατίας). Αν και δέχεται πως αυτό το ανώτατο αξίωμα "συμβολίζει την Ελλάδα, το έθνος και τον ελληνικό λαό", εξηγεί ότι προσωπικά ως μαχητής της ειρήνης, θα δυσκολευόταν, π.χ. να αποχαιρετήσει τα ελληνικά στρατεύματα που ενδεχομένως θα αναχωρούσαν για το Ιράκ, ή να προϋπαντήσει τον Ξαβιέ Σολάνας, αν ο τελευταίος επισκεπτόταν τη χώρα μας. "Του έχω σούρει τόσο, είναι δυνατόν να πάω να τον υποδεχτώ; Δεν μπορώ να το κάνω!"» (η καταγραφή από τη Μαριάννα Τζιαντζή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Σε ολόκληρη την ιστορία μας ως έθνους, η παγκόσμια κοινή γνώμη δεν ήταν ποτέ τόσο εχθρική έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών όσο είναι σήμερα. Στο παρελθόν, ιδιαιτέρως στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξαν μεγάλα κύματα αντι-αμερικανισμού που συχνά συνδέονταν με την Αριστερά. Σήμερα, ο αντιαμερικανισμός είναι μια διάχυτη παγκόσμια θέση που ενστερνίζεται τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά. Κατά τραγικό τρόπο στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αυτοεπιβεβλημένη» (ο Ζβίγκνιεφ Μπρεζίνσκι/ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ο εκ των υστέρων "άνετος" κ. Κλίντον λησμόνησε μέσα στον "ποιμενικό" του οίστρο πως τρεις Ελληνες αξιωματικοί σκοτώθηκαν εκεί, στην πτώση ελικοπτέρου. Και όφειλε να γνωρίζει, μια που υπήρξε αρχηγός κράτους, κράτους υπερδύναμης που υποτίθεται ότι αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στις ένοπλες δυνάμεις της και στη ζωή των στρατιωτών της, πως είναι απολύτως απαράδεκτη η διακωμώδηση γεγονότων όταν αυτά έχουν και παράπλευρες απώλειες, κοινώς νεκρούς» (η Μαριάννα Πυργιώτη στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

«Ο γιος μου σκοτώθηκε από την κυβέρνηση» (η δήλωση της μάνας του Νοτιοκορεάτη Κιμ Σουνγκ Ιλ/ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ).