Οταν, όμως, ακούει κανείς το απόφθεγμα του επικεφαλής του Συνασπισμένου ευρωψηφοδελτίου περί της ανάγκης υπάρξεως της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού, τότε αναρωτιέται πού σταματά το όριο της πολιτικής και πού της εξαπάτησης. Ο εν λόγω υποψήφιος, σε τηλεοπτική συζήτηση, ούτε λίγο - ούτε πολύ, υποστήριξε ότι όποιος αρνείται τον προσανατολισμό της Ελλάδας στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση αρνείται την ελλαδική οντότητα και βγαίνει εκτός Ελλάδας. Δε θα σταθώ στην πλευρά, που παραπέμπει στους χρόνους «άμα δε σου αρέσει, ρε, τράβα στη Βουλγαρία».

Στέκομαι, όμως, στην απίθανη αμετροέπεια ενός ανθρώπου, που κατεβάζει τα ρολά της πατρίδας του και μόνο στη σκέψη ότι η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει καλύτερα έξω από το δογματικό μονόδρομο του ευρω-ενωσίτικου καπιταλισμού.

Ο ιστορικός χρόνος του θανάτου του αρχίζει από τη στιγμή που η πλειοψηφία της κοινωνίας ορθώνεται απέναντί του, με επικεφαλής το παραγωγικά συγκροτημένο τμήμα της, που είναι οι εργαζόμενοι. Στη θλιβερή του πορεία παρασέρνει απολογητές και θιασώτες, που προσπαθούν να προβάλουν το βρικολακιασμένο νεοτερισμό του. Το πιο θλιβερό είναι όταν αυτή η κατρακύλα αγγίζει το στοιχειώδες όριο ύπαρξης της Ελλάδας. Η ταύτιση της ευρω-ενωσιακής κοινοβίτικης παρουσίας με την Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο αυτοχαρακτηρισμού. Οπως, επίσης, και η ταύτιση της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης με την ευρωπαϊκή κοινωνία, υπό το γενικό όρο «Ευρώπη», «Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός», αποτελεί κριτήριο ντροπής για τους ευρωλάγνους, που ντρέπονται να αναφέρουν αυτόν τον πραγματικό διαχωρισμό. Φυσικά, η παρουσία του κάθε ευρωενωσίτικου κοινόβιου, ευτυχώς, δεν καθορίζει την πορεία της Ελλάδας. Ομως είναι μια πετριά στα θολά νερά για αλίευση ψήφων, δηλαδή «δώστε και σώστε».