Τα συναισθήματα του γιατρού ήταν πιο πολύπλοκα και του θύμιζαν το πρόβλημα που είχε απασχολήσει παλιά το παιδικό του μυαλό. «Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να πράττει κατά τη βούλησή του» έλεγε ο καθηγητής της θεολογίας. Αλλά μετά πρόσθετε: «Ο θεός γνωρίζει από κτίσεως κόσμου αυτό που θα επέλθει με την πάροδο των χρόνων, συμπεριλαμβανομένων των πράξεων και των κινήσεων του πλέον ταπεινού όντος». Ο νεαρός Ντονανιέ δεν καταλάβαινε πώς ο άνθρωπος μπορούσε να είναι ελεύθερος τη στιγμή που τα συμβάντα, οι περιπέτειες της ζωής του, ήταν δεδομένα εκ των προτέρων. Αυτές τις σκέψεις κάνει και δεκαετίες αργότερα, μεσήλικας πια ως γιατρός του «Ακκιτάν», του παλιού πλοίου που διασχίζει τις ακτές της Δυτικής Αφρικής, με κατεύθυνση το Μπορντό της Γαλλίας. Η ζέστη είναι αφόρητη, η ανθρώπινη δυστυχία, αλλά και η επιπολαιότητα δυο ωραίων γυναικών της πρώτης θέσης το ίδιο: ο σύζυγος της μιας είναι τρελός, ο άλλος ανύπαρκτος, δηλαδή πολυάσχολος...

Πολλοί και διάφοροι είναι επιβάτες που τρώνε κάθε βράδυ στην τραπεζαρία. Που πλήττουν, που φλερτάρουν, που ερωτεύονται, που απογοητεύονται. Που απελπίζονται. Ο Ζορζ Σιμενόν μας καλεί να σαλπάρουμε και να φύγουμε με το «Ακκιτάν». Και μας υπόσχεται να ζήσουμε αξέχαστες συναρπαστικές στιγμές μέσα από τις σελίδες του «45ο υπό σκιάν», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγρα». Μετάφραση Αργυρώ Μακάρωφ.