«Από κράτος που είναι παραγωγός Παιδείας, πρέπει να πάμε σε ένα κράτος που αγοράζει την Παιδεία από μία αγορά, όμως, την οποία πιστοποιεί, την οποία ελέγχει και που βάζει κάποιους κανόνες, ώστε να είναι υψηλού επιπέδου». Είναι το «όραμα» του ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία, όπως το διατύπωσε στην προχτεσινή του ομιλία, στο συνέδριο του ΣΕΒ, ο Γ. Παπανδρέου. Εκτίμησε, μάλιστα, ότι κάτι τέτοιο θα έλυνε και τα προβλήματα με τα ΚΕΣ και την ιδιωτική εκπαίδευση στη χώρα μας.

Δίνοντας στην ουσία ...εξετάσεις στο ΣΕΒ, που σε μια ακόμη Γενική του Συνέλευση απαίτησε την πλήρη υποταγή στις ανάγκες του κεφαλαίου, ο Γ. Παπανδρέου ήταν σαφής. Ανέπτυξε ένα πλαίσιο προτάσεων, που καθιερώνουν την αγοραία λογική στην Παιδεία, μιλώντας γι' αυτήν σαν να πρόκειται για προϊόν προς κατανάλωση από τις επιχειρήσεις και στρεφόμενος ουσιαστικά ενάντια στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της Παιδείας συνολικά. Προτάσεις που αντανακλούν τις επιθυμίες του μεγάλου κεφαλαίου και μόνον, αφού βρίσκονται στον αντίποδα των λαϊκών αναγκών και απαιτήσεων.

Στο πλαίσιο αυτό, πρότεινε την καθιέρωση συστήματος «βάουτσερς», πίστωσης, δηλαδή, από το κράτος στην Παιδεία. Αναπτύσσοντας την παραπάνω πρόταση, που αποτελεί παράδειγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού, είπε ότι πρόκειται για τη δυνατότητα «να δώσουμε για τη διά βίου εκπαίδευση, αλλά και για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια πίστωση στον πολίτη, στο νέο άνθρωπο, αλλά και γενικότερα στον πολίτη μας, που μ' αυτήν την πίστωση θα μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει στην εκπαίδευση, χωρίς το άγχος της χρηματοδότησης αυτής της εκπαίδευσης, αλλά και θα δημιουργήσει και μια εσωτερική αγορά ανταγωνιστική μέσα στο χώρο της Παιδείας».

Συνεχίζοντας το ...ρεσιτάλ ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επανέλαβε ότι πρέπει να αποκεντρωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα και πρότεινε οι εκπαιδευτικές μονάδες να βρίσκονται «σε εταιρική σχέση με την τοπική βιομηχανία, με τους τοπικούς παράγοντες και να διαμορφώνεται το πρόγραμμα της εκπαίδευσης, της κατάρτισης, σύμφωνα με τις ανάγκες της βιομηχανίας της τοπικής οικονομίας, της περιφερειακής ανάπτυξης και, αν θέλετε, και άλλων ευρύτερων στόχων της περιοχής, πολιτιστικών και κοινωνικών». Με το κράτος να παίζει ρόλο «εποπτικό, πιστοποίησης, ελέγχου, αξιολόγησης, χρηματοδότησης των υποδομών, διασφάλισης ίσων δυνατοτήτων για όλους».