Τα χρόνια της σκληρής «δημοσιονομικής προσαρμογής» για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ αποδείχτηκαν ταυτόχρονα και η χρυσοφόρα περίοδος για τη δράκα του ντόπιου τραπεζικού κεφαλαίου. Το ποιος ωφελήθηκε και το ποιος έχασε από τη συγκεκριμένη διαδικασία προκύπτει ανάγλυφα και από τnν εξέλιξη που είχε η μάζα των κερδών των 5 μεγάλων τραπεζών (Εθνική, Alpha, Eurobank, Εμπορική, Πειραιώς): Οι συγκεκριμένοι και με βάση τα στοιχεία των ισολογισμών τους, συσσώρευσαν αμύθητα πλούτη σε βάρος των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων. Τα καθαρά κέρδη τους (372,6 εκατ. ευρώ για το 1996), διογκώθηκαν σε 562,2 εκατ. το 1997, σε 839,5 εκατ. ευρώ το 1998 και στον αμέσως επόμενο χρόνο (1999) στα 2.187 εκατ. (2,1 δισ. ευρώ) (!). Με δυο λόγια: Ανάμεσα στο 1996 και στο 1999 η μάζα των κερδών τους σχεδόν εξαπλασιάστηκε (αύξηση 587%)! Τα γεγονότα λοιπόν είναι «ξεροκέφαλα πράγματα» και αποδείχνουν περίτρανα τη βαθύτατη ταξική επιλογή της ΟΝΕ. Στην ίδια περίοδο (1996 - 1999), σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Τράπεζα της Ελλάδος - ΕΣΥΕ), ο κατώτερος μισθός αυξήθηκε μόλις 16,5%, ή ελάχιστα πάνω από την αύξηση του επίσημου τιμαρίθμου (13,5%). Είναι φανερό ότι η συγκεκριμένη πολιτική διεύρυνε και απότομα και βίαια την απόσταση που χωρίζει την πλουτοκρατία με τα λαϊκά στρώματα της χώρας. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι ο «κοινωνικός εταιρισμός», η συναίνεση, σε μια τέτοια κατάσταση είναι βαθύτατα αποπροσανατολιστικός, αντιλαϊκός και επικίνδυνος για τα συμφέροντα των εργαζόμενων στρωμάτων γενικά και ειδικότερα για τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους.

Οι τραπεζίτες, όπως και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι, μετά τη γερή «μπάζα» της περιόδου εκείνης, συνέχισαν και συνεχίζουν να αποσπούν τεράστια ποσά. Στη σημερινή περίοδο η κύρια πηγή πλουτισμού τους είναι τα δάνεια των νοικοκυριών και η καταλήστευση των καταθέσεων. Οι 5 μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι αύξησαν το 2003 τα καθαρά κέρδη τους στα 1.900 εκατ. ευρώ (1,9 δισ) από 702 εκατ. το 2002 (+55,40%), σε μια χρονιά που οι αυξήσεις για μισθούς και συντάξεις κάλυψαν δεν κάλυψαν τον επίσημο τιμάριθμο.

Στις ευρωεκλογές του Ιούνη τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αποφασίσουν με μοναδικό κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα. Να ρίξουν «κόκκινο» στην κάλπη, υπερψηφίζοντας τα αγωνιστικά και ταξικά ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.