Μεγάλη αύξηση της κερδοφορίας των αμερικανικών επιχειρήσεων προκάλεσαν οι «φορολογικές μεταρρυθμίσεις» που προώθησαν οι κυβερνήσεις τόσο του Μπιλ Κλίντον όσο και του Τζ. Μπους τα τελευταία χρόνια. Αδιάψευστος μάρτυρας τα στοιχεία του υπουργείου Εμπορίου και άλλων κρατικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, από τα οποία προκύπτει ότι τα τελευταία χρόνια μειώθηκε δραστικά το φορολογικό «βάρος» των αμερικανικών επιχειρήσεων. Είναι ενδεικτικό και το εξής: Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εμπορίου, ενώ σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 και μέχρι το τρίτο τρίμηνο του 2001 η φορολογική επιβάρυνση που αντιστοιχούσε στις αμερικανικές επιχειρήσεις ανερχόταν στο 30%, από το τέταρτο τρίμηνο του 2001 και μετά η φορολογική επιβάρυνση αντιστοιχούσε μόλις στο 20% των εταιρικών κερδών!

Σχολιάζοντας τη γενναία φορολογική ελάφρυνση των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων, η εφημερίδα «Wall Street Jurnalle», σημειώνει: «Η συρρίκνωση της φορολογικής επιβάρυνσης έχει συμβάλει στην αύξηση των εταιρικών κερδών σε επίπεδα-ρεκόρ» και πως στην περίοδο 1996-2000, σε κάθε 100 επιχειρήσεις πλήρωσαν φόρο λιγότερες από τις 40 (!), ενώ «επί θητείας του Αμερικανού Προέδρου, Τζορτζ Μπους, οι έλεγχοι των αμερικανικών φορολογικών αρχών στα βιβλία των αμερικανικών επιχειρήσεων συνέχισαν να περιορίζονται»...

Ο λόγος, που δώσαμε τόσο μεγάλη έμφαση στα στοιχεία του υπουργείου Εμπορίου των ΗΠΑ, είναι διπλός. Πρώτον, γιατί τα στοιχεία αυτά (δηλαδή η δραστική μείωση της φορολογίας των κερδών των αμερικανικών επιχειρήσεων που οδήγησε στην εκτίναξη των κερδών τους στα ύψη) θυμίζουν πολύ Ελλάδα. Δηλαδή, μια σειρά φορολογικές ρυθμίσεις που ψήφισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (πολλές φορές με τη θετική ψήφο των βουλευτών της ΝΔ), οι οποίες συνέβαλαν σημαντικά στην εκρηκτική άνοδο της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων που λειτουργούν στην Ελλάδα. Δεύτερον, επειδή τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν τον ταξικό ρόλο του κράτους και άρα πως το καπιταλιστικό κράτος λειτουργεί σαν «συλλογικός καπιταλιστής».

Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως οι νόμοι και τα άλλα μέτρα που θεσμοθετούν οι εκάστοτε κυβερνώντες (είτε αποκαλούνται σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες είτε φιλελεύθεροι και χριστιανοδημοκράτες ή συντηρητικοί) έχουν ένα και μοναδικό στόχο: Την ενίσχυση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, που γίνεται πάντα σε βάρος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.