Εργοστάσιο αθλητικών ειδών στην Ινδονησία

Ο Φαν, 22 χρονών, εργάτης σε εργοστάσιο που δουλεύει για την «Puma», στην Ταϊλάνδη, παρουσιάζει το ημερήσιο πρόγραμμά του: «Εργαζόμαστε κάθε μέρα από τις 8 το πρωί ως το μεσημέρι. Μετά από ένα διάλειμμα για μεσημεριανό φαγητό ξαναπιάνουμε δουλιά από τη 1 μ.μ. ως τις 5 μ.μ. Πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα υπερωρίες. Στις περιόδους αιχμής δουλεύουμε μέχρι τις 2 ή 3 τα ξημερώματα. Μερικές φορές δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να δουλεύουμε, αφού οι μισθοί μας είναι πολύ μικροί».

Το πρόγραμμα του Φαν δε διαφέρει απ' το πρόγραμμα χιλιάδων συναδέλφων του σε όλες τις χώρες και σε όλα τα εργοστάσια αυτού του κλάδου. Υπερβολικά πολλές ώρες εργασίας, υποχρεωτικές υπερωρίες, έλλειψη ασφάλειας, μισθοί πείνας, συνεχής πίεση και άρνηση του δικαιώματος στη συνδικαλιστική οργάνωση διαμορφώνουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Εκτεταμένο φαινόμενο είναι η καταστρατήγηση του δικαιώματος της κυριακάτικης αργίας. Σε περιόδους αιχμής, η εργάσιμη βδομάδα των επτά ημερών είναι κανόνας. Σε δύο κινέζικα εργοστάσια, που δουλεύουν για την «Umbro», οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν ότι σε περιόδους αιχμής είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται επτά μέρες τη βδομάδα, παρά τους νόμους του κράτους. Σε ένα από τα εργοστάσια αυτά, τον Οκτώβρη του 2003, οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να δουλέψουν 120 ώρες υπερωρίας, όταν ο νόμος ορίζει ότι απαγορεύονται υπερωρίες πάνω από 40 ώρες το μήνα.