Οι αμοιβές των σύγχρονων σκλάβων της βιομηχανίας αθλητικών ειδών είναι, για τη συντριπτική τους πλειοψηφία, χαμηλότερες από το επίπεδο των αναγκών για την απλή επιβίωση. Οι εργαζόμενοι σε ένα εργοστάσιο της «Reebok», στην Ινδονησία, είπαν στους ερευνητές της «Oxfam»: «Το κόστος της ζωής εδώ είναι πολύ μεγάλο. Πρέπει να πληρώνουμε το ενοίκιο για τα καταλύματά μας, για το φαγητό και τη μετακίνησή μας. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον 10.000 ρουπίες (1.19 δολάρια) τη μέρα γι' αυτές τις ανάγκες. Για μια τριμελή οικογένεια το καθημερινό κόστος είναι τουλάχιστον 25.000 ρουπίες. Μια αμοιβή που θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 1.000.000 ρουπίες (178 δολάρια) το μήνα. Αντί γι' αυτά, η επιχείρηση πληρώνει 550.000». Δηλαδή, αμοιβή που δεν ανταποκρίνεται ούτε στο 55% των στοιχειωδών αναγκών τους.

Ετσι, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν υπερωριακά. Εστω και αν αυτό έχει σοβαρό αντίκτυπο στην υγεία τους, την προσωπική και την οικογενειακή τους ζωή. Αλλά και στην περίπτωση αυτή, η πρόσθετη αμοιβή (όταν δίνεται) αντιστοιχεί στη διαφορά μεταξύ πείνας και επιβίωσης.

Υπάρχουν, όμως, εναλλακτικές λύσεις για έναν εργαζόμενο;

Ενας εργαζόμενος σε εργοστάσιο της «Puma» και της «Lotto», στην Τουρκία, απαντά: «Ο μισθός δε φτάνει για τίποτα. Αλλά δεν έχουμε άλλη λύση αφού οι αμοιβές στα εργοστάσια ενδυμάτων είναι σχεδόν όλες στο ίδιο επίπεδο. Η επιλογή μας είναι μεταξύ αυτών των αμοιβών και της ανεργίας».