Η Αλίκη Στεργιοπούλου δηλώνει ψυχή λεηλατημένη: «Κι αν ό,τι μου απόμεινε/ είναι μονάχα τ' όνειρο/ κακό δεν είναι να το δώσω», ακούγεται η φωνή της, πολιορκημένη, από «Κραυγές στα δάση».

Τ' όνειρό της είναι η αγάπη: «Βουνοκορφή σταματημένη/ στο βλέμμα σου απάνω/ η αγάπη μου», λέει σ' αυτόν που τα μάτια της ψυχής του είναι ανοιχτά. Οι στίχοι της, ομοιοκατάληκτοι, κι άλλοι τονισμένοι στα μέτρα του δημοτικού τραγουδιού συνυφαίνονται με ελεύθερους, δίνοντας εικόνες ονειρικές, με βασικό θέμα την αγάπη, μέσα από πόνο βαθύ, που δεν ξεπέφτει όμως στον πεσιμισμό. Αλλά πότε στα δάση, αντί κραυγές, θ' ακούγεται μόνον η μουσική του φωτός; Ποιες οι αμαρτίες των δέντρων και των πουλιών, ώστε να τυλίγονται τραγικά στους καπνούς και στις φλόγες; Ονειρεύεται η ποιήτρια το αντίθετο της κραυγής και της φρίκης. Ονειρεύεται την επιστροφή της ζωής και της ομορφιάς στο φυσικό τους χώρο. Στοιχείο αγαθής ύπαρξης η ίδια, συμπάσχει με τη φύση και τον άνθρωπο. Νιώθει απέραντη θλίψη για τη ζωή της που δεν ανθίζει: «Μπουμπούκι η ζωή μου/ που δεν άνοιξε/ κι ο στεναγμός ο πρόωρος/ με συνθλίβει».

Ωστόσο, ο πόνος ανυψώνει την ψυχή της: Ελπίζει το απρόσμενο για τον άνθρωπο. «Τρικυμιστής ο λογισμός» της «νειρεύτηκε το θάμα» ν' απεγκλωβιστεί ο έρωτας από το «εγώ» τ' ανθρώπου και να μετουσιωθεί σε μια πλατιά αγάπη για όλους. Ετσι παροτρύνει τον αποδέκτη του λόγου της: «Αγάπα άγριες χαρές/ και τους ανθρώπους όλους./ Μείνε μακριά απ' τον έρωτα/ ενός ανθρώπου μόνον».

Τέλος, ονειρεύεται: «Ας ήταν (λέει) να μπω μες στη σιωπή/ και να γκρεμίσω τις λέξεις/ να κάνω τόπο στην αγάπη/ και σ' έναν ανεπάντεχο καημό». Πράγματι, ο λόγος είναι όπλο, κι έχει θέση όπου εμποδίζεται η ευτυχία (Εκδόσεις «Ομβρος» - Ζωγραφικός πίνακας εξωφύλλου: Θόδωρος Μήνας).