Με την ανεργία στον Πειραιά να έχει ξεπεράσει το 20%, τη συνέχιση της πολιτικής της εγκατάλειψης, των ιδιωτικοποιήσεων, των «λουκέτων», που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη της ΝΔ, σταθερά προσανατολισμένη στις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, αρχίζει τη Δευτέρα 26 Γενάρη το 30ό Εκλογοαπολογιστικό Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο, στα δεκάδες εργοστάσια που έχουν κλείσει προστέθηκαν και άλλες δεκάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο εργασιακός μεσαίωνας και η «μαύρη εργασία» έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις. Η αντιναυτεργατική και φιλοεφοπλιστική πολιτική της κυβέρνησης συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Η πολιτική εγκατάλειψης της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στην οποία η ανεργία αγγίζει το 80%, εντείνεται. Το πρώτο λιμάνι της χώρας μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρία και ήδη πάνω από το 25% των μετοχών του έχει περάσει και αυτό στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου.

Καθοριστικό ρόλο στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής, που οδηγεί τον Πειραιά σε μαρασμό, έπαιξε η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και συγκεκριμένα οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΠ (ΣΥΝ). Κινήθηκαν στη γραμμή της συναίνεσης και του συμβιβασμού, όπως έχει καθορίσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Τώρα ενόψει του συνεδρίου και προκειμένου να αποσπάσουν τα αποτελέσματα που θέλουν έχουν επιδοθεί στη νοθεία, επιχειρώντας να νομιμοποιήσουν αντιπροσώπους που είναι νόθοι «καραμπινάτοι». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αντιπρόσωποι της Ενωσης Πλοιάρχων, οι οποίοι είναι με το καλπονοθευτικό πλειοψηφικό σύστημα.

Κόντρα σ' αυτή την κατάσταση, οι ταξικές δυνάμεις στο ΕΚΠ, που εκφράζονται με τη «Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση» ενταγμένη στη δύναμη του ΠΑΜΕ, έπαιξαν και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και στο σωστό προσανατολισμό των αγώνων. Με τη δράση τους αποκαλύφθηκαν περισσότερο, στα μάτια των εργαζομένων, οι συνέπειες και οι επιδιώξεις της κυβερνητικής πολιτικής, έγινε πιο καθαρή η αντιπαράθεση των δύο γραμμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Από τη μια αυτή του ταξικού πόλου που αντιστέκεται και αντιπαλεύει την αντεργατική πολιτική, τα κόμματα του δικομματισμού και την Ευρωπαϊκή Ενωση, που διεκδικεί αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες και αυξημένες ανάγκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Από την άλλη αυτή της συναίνεσης και της υποταγής που εκφράζεται από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και συγκεκριμένα τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΠ, ΠΝΟ.