1. Ο Μίλτος Σαχτούρης δεν είναι αυτού του κόσμου ή του άλλου. Είναι επισκέπτης. Μόνο η μάνα του γνωρίζει πως δεν επρόκειτο για γέννα αλλά για επίσκεψη.

2. Ο Σαχτούρης διάλεξε να είναι ακίνητος μέσα στο δωμάτιό του. Ακίνητος και στο αγαπημένο του καφενείο. Στους ανθρώπους στέρησε την απόλαυση να του κάνουν κακό, γιατί, όπως κάθε μεγάλος ποιητής, τα χειρότερα τα κάνει μόνος του για τον εαυτό του.

3. Παρατηρώ τις πορείες των συνομηλίκων του ποιητών και ομολογώ πως τα χάνω. Μετρώ όπως ο ιερομόναχος Διονύσιος πλάι στο πηγάδι στη «Γυναίκα της Ζάκυθος». Στο νερό του πηγαδιού σχηματίζεται ο αριθμός τρία. Τρεις ποιητές. Πρώτος ο Μιχάλη Κατσαρός όταν φόρεσε τα λουλούδια της τρέλας. Δεύτερος ο Νίκος Καρούζος όταν έγινε πολεμική μηχανή. Τρίτος ο Μίλτος Σαχτούρης με τα ξόρκια του.

4. Ο κύριος Σαχτούρης, ενώ είχε την προφητεία στο χέρι, δεν καταδέχτηκε ποτέ να τη διαβάσει, κι ας ήταν ο μόνος που μπορούσε να δει ότι τα διαμάντια σαπίζουν και γίνονται άνθρωποι.

5. Τον Μίλτο Σαχτούρη ακολουθούν ακούραστες η Λησμονημένη και η Γιάννα Περσάκη.

6. Στο όνειρό μου ο Μίλτος Σαχτούρης. Ο ποιητής κάθεται στο δωμάτιό του. Ενας κύριος εξόχως σοβαρός, με μαύρο κοστούμι, τον πλησιάζει και σκύβοντας σαν να του εμπιστεύεται ένα μυστικό του ψιθυρίζει στο αυτί: «Η παρθένος νεκροκεφαλή λέει ναι μπροστά στα θαυμάσια δόντια ενός σκύλου. Μέσα τους βλέπω το χειμώνα που πάει να συναντήσει τα άγρια στάχυα όταν πέφτουν στα χέρια ενός θεού. Κάποιοι τραβάνε τη μουσική απ' τα πόδια μπροστά σε μια νεκρή φύση που μετράει το χρόνο της στην κλεψύδρα. Ηρεμα εμφανίζεται η μάχη, και όλοι ορκίζονται στο δηλητήριο με χαρά».

7. Η κριτική στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη: Το μόνο βιβλίο που αγάπησα για τον ποιητή είναι αυτό του Γιάννη Δάλλα, και δεν είναι τυχαίο πως είναι επίσης γραμμένο από ποιητή.

8. Ο πιστός αναγνώστης της ποιητικής του Μίλτου Σαχτούρη γρήγορα βυθίζεται στον αόριστο χρόνο: Στον παιδικό ύπνο, στα οράματα των τρελών, στο παραλήρημα των ποινικών, σ' ένα θρίαμβο μικρό δίχως λόγο που αναβάλλει την πτώση μας και τη μετατρέπει σε πτήση μέσα στο καθόλου.

9. Μεγαλώνοντας στο ατελιέ του πατέρα μου επί της οδού Ηροδότου, γνώρισα πολλούς ποιητές και ζωγράφους. Ολους τους αγάπησα, μα πιο πολύ τον Γιώργο Μακρή, με την παρέα του: Τον Αλέξη Ακριθάκη και τον χοροφάγο λύκο Γιώργο Κούνδουρο. Ο Μακρής με είχε μαγέψει. Ισως και να είχε γεννηθεί με αυτή την ιδιότητα. Το δήλωνε εξάλλου και ο τίτλος ενός ποιήματός του: «Προσπάθεια να γίνει κανείς μαγεμένος». Ημουν δώδεκα χρονών και τα θυμάμαι όλα. Οταν έφυγε με τη θέλησή του από αυτή τη φαρσοκωμωδία που πολλοί αποκαλούν ζωή, άφησε πίσω του ένα κενό και γύρω του όλους τους φίλους να προσπαθούν πρώτα να εξηγήσουν και μετά να καλύψουν το κενό αυτό. Ολη αυτή την αγωνία τη σφράγισε ο Μίλτος Σαχτούρης το 1980, όταν στην ποιητική του συλλογή «Τα Χρωμοτραύματα» περιέλαβε κι έναν ποίημα με τίτλο «Ο φίλος μου Γιώργος Μακρής»: «Ο φίλος μου Γιώργος Μακρύς άνοιξε ένα μικρό κατάστημα με ψιλικά / πελάτες του είναι όλοι όσοι σ' αυτό τον κόσμο τον βασάνισαν / πελάτες του δεν είναι όσοι αυτός βασάνισε / δικάστηκε / κι έχει αθωωθεί».

10. «Και ο χρόνος Κρόνος κανίβαλος τρόμος».

Ευχές για τον αόριστο χρόνο σας, κύριε Σαχτούρη!