Αλλαξε η πάπια και έβαλε τα σάπια» λέει μια λαϊκή παροιμία θέλοντας να επισημάνει πως μια «αλλαγή», που προβάλλεται σαν αλλαγή δεν είναι «αλλαγή». Απλώς είναι η εικόνα μιας κατάστασης που για να φανεί διαφορετική, ότι, δηλαδή, το θέμα της είναι διαφορετικό, δείχνεται ανάποδα στο θεατή. Στους εργαζόμενους της χώρας μας, δηλαδή, γιατί οι άλλοι, που δεν εργάζονται, γνωρίζουν καλά το κόλπο, γιατί αυτοί παίζουν με τις εικόνες, και μια τις δείχνουν έτσι και μια αλλιώς, κι όταν χρειαστεί, μάλιστα για να φανεί ότι η «πάπια» έχει αλλάξει, της φοράνε τα «σάπια». Κι έτσι η «αλλαγή» δεν είναι στην πραγματικότητα «αλλαγή», αλλά, όπως λέει και ο σύγχρονος λαός μας, είναι αλλαγή - «μαϊμού», όπως ακριβώς ήτανε μαϊμού η «αλλαγή» που μας σέρβιραν πριν από τόσα, πάνω κάτω, χρόνια οι ίδιοι οι μαστόροι των ψεύτικων αλλαγών, αυτοί, δηλαδή, που ξέρουν μια χαρά να αλλάζουν την «πάπια» και, όποτε χρειαστεί, να την παρουσιάζουν στο λαό φορώντας τα «σάπια». Και μια τέτοια διαδικασία, μη νομίζετε πως είναι εύκολη δουλιά. Το να αναγκάσεις, δηλαδή, μια «πάπια» να ντυθεί τα «σάπια», να παρουσιάσεις, δηλαδή, μια «αλλαγή» σαν αλλαγή, ενώ δεν είναι αλλαγή, θέλει πολλή μαεστρία. Θέλει κόλπα, σκηνογραφίες πονηρές, σκηνοθεσίες μαστορικές. Θέλει να γνωρίζεις καλά τι είναι σάπιο και τι όχι. Χρειάζεται, με άλλα λόγια να ξέρεις καλά τον τρόπο για να πείσεις την «πάπια» να φορέσει τα «σάπια», και, μάλιστα, φορώντας τα «σάπια» να βγαίνει, χωρίς αντίρρηση, και να κερνάει στον κόσμο κουραμπιέδες και μελομακάρονα.

Τώρα πώς ο κόσμος, ο λαός μας, δηλαδή, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι λιτοδίαιτοι Ευρωέλληνες, αυτοί που γέννησαν την ολυμπιακή ιδέα, και είπαν «όχι» στους Πέρσες και στο Μουσολίνι. Αυτοί οι ίδιοι οι Ελληνες που έλεγαν κάποτε «ή ταν ή επί τας» και κάποτε φώναζαν «αέρα». Αυτοί οι ίδιοι που δίδαξαν στους άλλους τον πολιτισμό και έτρεχαν πίσω από το Βουκεφάλα, για να εκπολιτίσουν τους Ασιάτες, και έφτιαχναν αγάλματα για να τα κλέβουν οι Δυτικοί για να στολίζουν τα μουσεία τους. Αυτοί ακριβώς οι ίδιοι ντε, οι εκπολιτιστές και οι τροπαιούχοι, οι αρειμάνιοι του Ελμπασάν και του Σαγγάριου, του Μαραθώνα και της Αθήνας 2004, πώς ανέχονται να τους εμφανίζουν μια «πάπια» που φοράει «σάπια», σαν το σύμβολο ενός νέου πολιτικού πολιτισμού, που ανάτειλε αυτές τις μέρες στη χώρα μας από τη Δύση, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία... Μια ιστορία που δεν μπορείς να τη διηγηθείς στα σοβαρά, γιατί είναι πολύ πονεμένη.

Δεν μπορείς ούτε καν απλώς να τη διηγηθείς, γιατί δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις. Δεν υπάρχουν κατάλληλα θαυμαστικά, αποσιωπητικά και σημεία στίξεως. Ολη η ελληνική γραμματική, είτε την έγραψε ο Τζάρζτανος είτε ο Τριανταφυλλίδης, είναι ανήμπορη να σου συμπαρασταθεί για να διηγηθείς την ήττα αυτών των ημερών. Να διηγηθείς το πώς προετοιμάστηκε, το πώς συμφωνήθηκε, το πώς έγινε και πώς παρουσιάστηκε, χωρίς να ξεσηκωθεί όλη η χώρα. Χωρίς να ξεσηκωθούν οι περίφημοι καθημερινοί άνθρωποι των γηπέδων και της λαϊκής αγοράς. Χωρίς να ξεσηκωθούν όλοι εκείνοι που, είτε έλεγαν «ή ταν ή επί τας» είτε φώναζαν «αέρα», ήξεραν πολύ καλά τι θα πει Αλλαγή, γιατί ματώθηκαν γι' αυτή. Ηξεραν ακόμα πολύ καλά τι σημαίνει όταν μια «πάπια» αλλάζει και βάζει τα «σάπια» και όλοι οι άλλοι γύρω της απλώς «κάνουν την πάπια». Ντροπή!