Ο ζωγράφος και χαράκτης Γιάννης Στεφανίδης αναφέρει στο βιβλίο του «Ζωγραφική στην εξορία»: «Σεπτέμβρης του 1948. Ενα παλιό φορτηγό καράβι μας πήρε απ' τον Πειραιά, και αφού "φόρτωσε" κι άλλους από Βόλο και Θεσσαλονίκη, μας έφερε στη Λήμνο και να 'μαστε τώρα, συνολικά καμιά 150αριά πολιτικοί εξόριστοι, στο Κοντοπούλι... Ανάμεσά μας ήταν άνθρωποι λογιώ - λογιώ. Απ' όλες τις ηλικίες και απ' όλα τα επαγγέλματα. Από 16 χρονών μέχρι 75 και από τσοπάνηδες μέχρι επιστήμονες. Ομως όλοι τους είχαν το ίδιο "κουσούρι". Δεν έβαζαν εύκολα την υπογραφή τους όπου να 'ναι... Ακόμα, είχαμε την τύχη να είναι μαζί μας ο Γιάννης Ρίτσος... Εργάτες και χωρικοί άκουσαν τότε ποίηση για πρώτη φορά. Το βράδυ κάποιο μπουζούκι έπαιζε λαϊκούς σκοπούς, αλλά και ένα μαντολίνο στα χέρια του Ρίτσου έδινε μελωδίες του Μότσαρτ, του Σοπέν, του Σούμαν. Η ζωγραφική μπήκε στα ενδιαφέροντα όλων, που περίμεναν κάθε μέρα να δουν τι καινούριο ζωγραφίσαμε...».

«Ξαφνικά ήρθε μια μέρα ένας χωροφύλακας και διέταξε: "Η μουσική απαγορεύεται και τα όργανα κατάσχονται!" Πήγαμε στο διοικητή, διαμαρτυρηθήκαμε, τίποτα: "Εδώ δεν ήρθατε για διασκέδαση" μας είπε. "Εδώ ήρθατε για να πονέσετε"... Ηρθε η ώρα της αναχώρησης... Εγώ από το πρωί ζητούσα να μου επιστραφεί το μαντολίνο... Μιλούσα σε κουφούς. Κι έτσι φύγαμε από το Κοντοπούλι, αφήνοντας ο καθένας μας και κάτι εκεί, μα το κυριότερο, αφήσαμε μια χρονιά απ' τη ζωή μας. Στις "αποσκευές" μου είχα μια ξύλινη βαλίτσα με διπλό πάτο. Εκεί έκρυψα όλα τα σχέδιά μου... Οταν φτάσαμε στο Μούδρο, μάθαμε ότι τελικά θα μας πάνε στη Μακρόνησο. Και μας πήγαν. Εκεί δεν τράβηξα ούτε μια γραμμή και δεν μπορώ να πω τίποτα γι' αυτήν. Η Μακρόνησος ούτε περιγράφεται, ούτε ζωγραφίζεται».