Οπως έγραφα στην πλαϊνή στήλη, δεν επισκέφτηκα το σπίτι του Παπαδιαμάντη από επιπολαιότητα. Οποιος λέει «έχω καιρό, αύριο θα πάω», τι άλλο σημαίνει εκτός του ότι είναι επιπόλαιος. Διότι ποτέ δε φτάνει ο χρόνος και το ξέρεις. Σήμερα, καθώς έγραφα για τη Σκιάθο αποφάσισα πως, τουλάχιστον, οφείλω στον εαυτό μου να ξαναδιαβάσω όλα τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και όχι μόνον την εξαιρετική «Φόνισσα», όπως κάνω συνήθως όταν με πιάνουν οι τύψεις. Τώρα που είδα, έστω και απ' έξω, το σπίτι που γεννήθηκε στα 1851 ο γιος του ιερέα Αδαμαντίου Εμμανουήλ και της Γκιουλώς Μωραΐτη, που τέλειωσε το Σχολείο με αρκετές διακοπές, οι οποίες οφείλονταν σε οικονομικούς λόγους, τελικά έκανε μια πολύμηνη επίσκεψη στο Αγιον Ορος και μετά γράφτηκε στη Φιλοσοφική από την οποία δεν πήρε πτυχίο. Το 1879 κάνει τη δημόσια λογοτεχνική του εμφάνιση με το ρομαντικό μυθιστόρημα «Η Μετανάστις» που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «νεολόγος». Ακολούθησαν και άλλα μυθιστορήματα όπως «Οι Εμποροι των Εθνών» «η Γυφτοπούλα» και άλλα. Μα σήμερα ο Παπαδιαμάντης θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους μας. Κι αυτά τα διηγήματα πρόκειται να ξαναδιαβάσω. «Οι χαλασώρηδες», «Βαρδιάνος στα Σπόρκα», «Η Φόνισσα» και τα «Ρόδιν' Ακρογιάλια». Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνώ ότι αν και αυτοδίδακτος (έμαθε τις ξένες γλώσσες μόνος του και μελέτησε ξένη λογοτεχνία) μετέφρασε Ντοστογιέφσκι, Ντυμά, Τουργκένιεφ, Μπρετ Χαρτ και άλλους μεγάλους κλασικούς συγγραφείς. Η γοητεία που ασκεί πάνω μου ο Παπαδιαμάντης είναι αυτή που άσκησε για λίγες μέρες το νησί του με τα Ρόδιν' Ακρογιάλια που θέλω να ελπίζω ότι θα τα ξαναδώ σύντομα.