Δεν ξενίζει η συστράτευση του Κ. Στεφανόπουλου στο αντιαπεργιακό μέτωπο. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ρίχνει το βάρος του αξιώματός του υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής κόντρα στους αγώνες και τις αγωνίες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται ίσως η υπόμνηση της στάσης του στην περίοδο των μεγάλων αγώνων των αγροτών ή των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο «έκτρωμα Αρσένη». Σήμερα, μετά από έξι - επτά χρόνια, ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας μπορεί να επιχαίρει ή να θαυμάζει για τα αποτελέσματα των «μεταρρυθμίσεων» που και τότε και σήμερα υποστηρίζει ένθερμα. Οι αγρότες ξεκληρίζονται με επιταχυνόμενους ρυθμούς, ενώ οι ολέθριες συνέπειες της αντιμεταρρύθμισης στην Παιδεία είναι κάτι παραπάνω από προφανείς...

Οι εκάστοτε προεδρικές παρεμβάσεις αποτελούν στην πραγματικότητα ένα κήρυγμα συμφιλίωσης και συμμόρφωσης με την κυρίαρχη πολιτική. Η τελευταία ποτέ δε βρέθηκε στο στόχαστρο της προεδρικής κριτικής, προφανώς γιατί είναι «δεδομένη» και «μονόδρομος». Οι ευθύνες για τα «κακώς κείμενα», σύμφωνα με την προεδρική ηθικολογία, μετατοπίζονται στους «κακούς Ελληνες», ή «κακούς υπαλλήλους», γενικότερα σε όσους δεν κάνουν «το καθήκον» τους... Στηλιτεύει τα «αδηφάγα παράσιτα» της κρατικής μηχανής, αλλά οι πολιτικοί προϊστάμενοι όχι μόνο βρίσκονται στο απυρόβλητο, αλλά και τους αναγνωρίζεται η πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της «διαφθοράς» και γενικότερα του συνόλου των κοινωνικών προβλημάτων.

Εκφραστής της «εθνικής πολιτικής» ο Κ. Στεφανόπουλος δεν έχει διστάσει να ταυτίσει την αρπακτική «διείσδυση» της οικονομικής ολιγαρχίας στα Βαλκάνια και την Κασπία με το «εθνικό συμφέρον». Οσο για το σύγχρονο ορισμό του πατριωτισμού μία απορία: Τι σόι πατριωτισμός είναι αυτός που υπαγορεύει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ή να «δίνεται» η χώρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών;