Οι υποστηρικτές/απολογητές των κινήσεων του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚ) κάνουν λόγο για «ανάπτυξη αναγκαιότητας», ώστε να «ελεγχθεί» το πολιτικοοικονομικό μέλλον του Ιράκ: σε ανάλυσή του για το «Power & Interest News Report», ο Erich Marquardt επισημαίνει α) την προσπάθεια «βελτίωσης των σχέσεων Αγκυρας - Ουάσιγκτον», β) την «ανάγκη της Αγκυρας να έχει στρατεύματα εντός Ιράκ, ώστε να παρακολουθεί τις κουρδικές δραστηριότητες στο βόρειο τμήμα της χώρας [...] έχοντας ενεργά στρατεύματα στα σύνορα και στο κεντρικό τμήμα του Ιράκ, η Αγκυρα θα έχει περικυκλώσει τις διάφορες κουρδικές οργανώσεις [...] στρατιωτική θέση που θα της δίνει την ικανότητα να αναλάβει άμεση δράση κατά οποιασδήποτε απειλητικής κίνησης του ΡΚΚ, της Πατριωτικής Ενωσης του Κουρδιστάν (PUK) ή του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος (KDP)», απειλή η οποία συνίσταται στην ανακήρυξη «κουρδικής αυτονομίας» ή/και δημιουργίας ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, και γ) την ανάγκη της να παραμείνει εντός Ιράκ ακόμη και εάν για τις ΗΠΑ «ο πόλεμος γίνει εξαιρετικά αντιδημοφιλής στο εσωτερικό και η κυβέρνηση Μπους χάσει τις εκλογές του 2004 από έναν υποψήφιο [...] που θα απέσυρε τις δυνάμεις των ΗΠΑ από τη χώρα».

Από τις στήλες της φιλοκυβερνητικής «Zaman», ένας Abdulhamit Bilici επιχειρηματολογούσε υπέρ της ανάμειξης στο Ιράκ από την ανάποδη: αν δεν συμμετέχει η Τουρκία, έγραψε, 1) «ο πόλεμος στο Βόρειο Ιράκ εναντίον των 5.000 ανδρών του ΡΚΚ, που απειλούν την Τουρκία και ανακοίνωσαν τερματισμό της (μονομερούς) εκεχειρίας τους, θα γινόταν δυσκολότερος», 2) «αν δε διασφαλιστεί η σταθερότητα σε σύντομη χρονική περίοδο, το Ιράκ θα μπορούσε να οδηγηθεί σε αιματηρό αδιέξοδο με εθνικές και σεχταριστικές ομάδες να πολεμούν η μία την άλλη. Οι Τουρκομάνοι, η μόνη άοπλη ομάδα, θα μπορούσαν να σφαγιαστούν», και 3) «το de facto status του αυτόνομου κουρδικού κρατιδίου στο Βόρειο Ιράκ θα μπορούσε να μετατραπεί σε de jure κι η Τουρκία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κίνδυνο αποσύνθεσης». Η απόφαση, έτσι, μοιάζει «λογική».

Οι χαρωπές δηλώσεις του Τούρκου υπΕξ Αμπντουλάχ Γκιουλ, περί του ότι «η Τουρκία έγινε ο πιο σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ μετά τη Βρετανία», και οι κορόνες Ερντογάν περί του ότι «η Τουρκία στέλνει στρατό στο Ιράκ για τη σταθεροποίησή του», αν δεν είναι... διά τας εμποροπανηγύρεις, είναι προς εσωτερική κατανάλωση -αν και ούτε εκεί έχουν πέραση, καθώς το 65% ως 95% του πληθυσμού (ανάλογα με τη δημοσκόπηση) τάσσεται κατά της εμπλοκής- αφού η ουσία είναι ξεκάθαρη: η Τουρκία, χώρα γειτνιάζουσα με το Ιράκ και, υπό τη μορφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πρώην δύναμη κατοχής (το 1917 δεν είναι και τόσο μακριά στο παρελθόν...), προβαίνει σε ωμή επέμβαση στα εσωτερικά του. Παρεμπιπτόντως, η «ισλαμοδημοκρατική» κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, προσδένει ξανά την Τουρκία στο αμερικανικό άρμα, ανεξαρτήτως της στάσης των Ευρωπαίων. (Αυτό μπορεί να μην της βγει αναγκαστικά σε κακό, αλλά δε μοιάζει πολύ ευφυής πολιτική επιλογή το να προκαλεί κανείς τη γερμανική και γαλλική μνησικακία, ειδικά ενόψει «ενταξιακής διαπραγμάτευσης με ορίζοντα το 2004» και άλλων χαριτωμένων τινών). Το θέμα όμως είναι πως, παρά το ότι παίζει το ρόλο του καλού μαντρόσκυλου των ΗΠΑ και πάλι με αντάλλαγμα δεσμεύσεις δανείων 8,5 δισ. δολαρίων και «εξολόθρευσης» του ΡΚΚ, η Τουρκική πολιτική ηγεσία κατατρύχεται από το ίδιο σύνδρομο παράνοιας όπως πάντα: τον τρόμο αναβίωσης της (ανεφάρμοστης, ελέω των εξελίξεων μετά την αντεπίθεση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ εναντίον της Αντάντ) Συνθήκης των Σεβρών του 1920. Η παράνοια αυτή έχει βάση: οι ΗΠΑ δε μοιάζουν να θέτουν το ΡΚΚ ψηλά στις προτεραιότητές τους.

Ως επίσης ένα ενδιαφέρον στοιχείο προβάλλει η «αδιαφορία» των Τούρκων στρατηγών έναντι της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης Ερντογάν: ο επιτελάρχης Χιλμί Οζκιόκ, σημείωσε η Φραγκό Καραογλάν στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, τη μέρα της ψηφοφορίας στη Βουλή έκοβε βόλτες με άλλα μέλη του Επιτελείου στη Σμύρνη με πολιτικά και όταν ρωτήθηκε για το θέμα, είπε «ουδέν σχόλιον», εμμένοντας στο ότι δεν έχει ενημερωθεί. Πρόκειται για συμπεριφορά το λιγότερο μυστηριώδη, αν όχι ύποπτη.

Από την πλευρά τους, ειδικά οι Κούρδοι, αλλά και οι Σιίτες, όπως και άλλες πολιτικές δυνάμεις στο Ιράκ, κάθε άλλο παρά κρύβουν την αποστροφή τους προς την Τουρκική ανάμειξη - αφού θεωρούν δεδομένη την πρόθεση τουρκικών κύκλων να αλλάξουν την εθνοτική σύνθεση, αλλά και τις πολιτικές ισορροπίες εντός Ιράκ υπέρ της Τουρκομανικής μειονότητας, προσπάθειες που έχουν αποκρούσει, και μάλιστα δύο φορές, οι ίδιοι οι Αμερικανοί, αποπέμποντας ομάδες ανορθοδόξου πολέμου του τουρκικού στρατού που μετέφεραν όπλα ή/και σχεδίαζαν φόνους Κούρδων πολιτικών στο πάμπλουτο σε πετρέλαιο Κιρκούκ. Ο «ΥπΕξ» Χοσιάρ Ζεμπαρί επανέλαβε για πολλοστή φορά την Πέμπτη ότι «δε θα ήθελε να δει τουρκικά στρατεύματα στο Ιράκ». Ωστόσο, το προσωρινό συμβούλιο διακυβέρνησης δεν έχει λόγο επί της έγκρισης ή μη της έλευσης των Τούρκων: όπως το έθεσε το μέλος του προσωρινού κυβερνητικού συμβουλίου Μοουαφάκ αλ - Ρουμπάιε, μιλώντας στο «Reuters», «ας μην αυταπατώμεθα. Το Ιράκ βρίσκεται υπό κατοχή [...] και δε θέλουμε να μπούμε σε μια αντιπαράθεση (με τους Αμερικανούς)». Ετσι, πρόσθεσε, «θα αναζητήσουμε ένα συμβιβασμό που θα προστατεύει τα συμφέροντά μας και τα συμφέροντα του εταίρου μας». Οπου εταίρος, ο κατοχικός εκπρόσωπος Πολ Μπρέμερ, ο οποίος έχει δυνατότητα άσκησης βέτο για το αν ο κάθε Ιρακινός ζει ή πεθαίνει (το δεύτερο συχνότερα). Αλλά οι απλοί Κούρδοι δηλώνουν έτοιμοι να ανοίξουν πόλεμο με τους Τούρκους - την ώρα που ο Οσμάν Οτσαλάν του ΡΚΚ (νυν KADEK) δηλώνει ότι η τουρκική ανάμειξη είναι «ευπρόσδεκτη, αν δεν επέμβει στα εσωτερικά του Ιράκ»!

Η αμερικανική διοίκηση μπορεί δι' επισήμων χειλέων (Ράμσφελντ, Πάουελ και διαφόρων υφισταμένων τους) να εκφράζει τις «ευχαριστίες της» στην Αγκυρα, την οποία δακτυλοδείχνει ως παράδειγμα προς μίμησιν στους άλλους «διστακτικούς συμμάχους» (ΕΕ, Ινδία, Πακιστάν...), ωστόσο γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο ότι η τουρκική ανάμειξη επαναφέρει το ενδεχόμενο να δημιουργήσουν στο Βόρειο Ιράκ ένα νέο Κοσσυφοπέδιο, πάνω από τις πιο πολυπόθητες πετρελαιοπηγές του κόσμου. 'Η μήπως τελικά αυτό θέλουν οι ΗΠΑ;

Προς το παρόν οι αβεβαιότητες είναι πολλές: πότε, πού και πόσοι Τούρκοι θα αναπτυχθούν (και, παρεμπιπτόντως, ποιος θα πληρώσει τα έξοδα της αποστολής); Θα «συγκρατηθούν» οι Κούρδοι; Πώς θα «εξολοθρευτεί» το ΡΚΚ; Θα ισχυροποιηθούν και πόσο οι Τουρκομάνοι; Θα υπάρξει νέα «διανομή» των πετρελαϊκών κερδών; Πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιπες γειτνιάζουσες με το Ιράκ χώρες, και κυρίως το Ιράν και η Συρία; Ολα αυτά τελούν ακόμη υπό διαπραγμάτευση. Αλλά υπάρχει κι άλλο ένα ερώτημα: Τι συνέπειες θα έχει η μελλούμενη τουρκική ανάπτυξη στην αντίσταση εντός Ιράκ;