Με 18.000 στρατιώτες μάχιμων μονάδων ετοιμάζεται το καθεστώς της Τουρκίας να συνδράμει τον αμερικανικό στρατό κατοχής στο Ιράκ μέσα στους επόμενους μήνες, μετά και την τυπική έγκριση από το Κοινοβούλιο της χώρας. Θα γίνει έτσι η τρίτη σε στρατιωτική δύναμη χώρα στο Ιράκ, μετά την Αμερική και την Αγγλία, ενώ για τις υπηρεσίες της, η τουρκική κυβέρνηση θα προικοδοτηθεί με 8,5 δισ. δολάρια από τους Αμερικάνους. Το μπλοκάρισμα μιας τέτοιας απόφασης και η αποτροπή της αποστολής Τούρκων στρατιωτών έξω από τα σύνορα της χώρας, με την ανάπτυξη ενός πλατιού, δυναμικού αντιπολεμικού κινήματος, ανάλογου με αυτό που συγκλόνισε τη χώρα κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής εισβολής στο Ιράκ, αποτελούν έναν τους άμεσους στόχους πάλης του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος, στο δρόμο προς τις δημοτικές εκλογές του Απρίλη.

Ηδη, σε όλη τη χώρα, αναπτύσσονται μαζικές κινητοποιήσεις με αιχμή του δόρατος την Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα. Στην πρωτεύουσα της Τουρκίας, μάλιστα, για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της χώρας, πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες από τους Τούρκους κομμουνιστές συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο του Γενικού Επιτελείου Στρατού, δίνοντας έτσι το στίγμα των μορφών δράσης που έχει επιλέξει το TKP, προκειμένου να βάλει φρένο στην αποστολή στρατιωτικής δύναμης στο Ιράκ. Η διαδήλωση χτυπήθηκε άγρια από το Στρατό και την Αστυνομία, όπως ακριβώς είχε γίνει και σε ανάλογη δυναμική εκδήλωση μελών του ΤΚΡ, τον περασμένο Μάρτη στην Αλεξάνδρεια.

«Ο τουρκικός λαός», λέει στο «Ρ» ο γραμματέας της Οργάνωσης Κωνσταντινούπολης του ΤΚΡ και μέλος της ΚΕ, Kurtulus Kilcer, «τρέφει βαθιά αντιαμερικανικά αισθήματα. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι με τη δράση μας να μπολιάσουμε τον αντιαμερικανισμό με ένα καθαρά αντιιμπεριαλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, να αποκτήσει ο αντιπολεμικός αγώνας άλλα χαρακτηριστικά».

Τρία χρόνια σχεδόν μετά το τελευταίο του συνέδριο, οπότε και υιοθέτησε τη σημερινή του ονομασία, το ΤΚΡ μετράει βήματα, τόσο στην επιρροή του στον τουρκικό λαό, όσο και στην οργανωτική του ανάπτυξη. Η δράση του, κατά την πρόσφατη ιμπεριαλιστική επίθεση στο Ιράκ, συντέλεσε στη μεγαλύτερη καταξίωσή του στη συνείδηση του κόσμου σαν μια γνήσια πατριωτική αντιιμπεριαλιστική δύναμη και αύξησε τη δυναμική του κυρίως στη σπουδάζουσα νεολαία και τους νέους εργαζόμενους.

«Η Τουρκία των 65.000.000 κατοίκων έχει σήμερα πάνω από 13.000.000 άνεργους, παρά το γεγονός ότι οι πλασματικοί κυβερνητικοί δείκτες προσδιορίζουν την ανεργία στο 10%. Το ωράριο καταστρατηγείται καθημερινά, τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων χτυπιούνται βάναυσα, την ίδια στιγμή που μόλις 1.000.000 από τους εργαζόμενους είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα, αφού η τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς οργιάζει», μας λέει ο Kurtulus Kilcer. «Το σύνολο των αστικών κομμάτων συμπράττει στην ιδεολογική χειραγώγηση του λαού, παρουσιάζοντας την αναγκαιότητα της ένταξης στην ΕΕ ως μονόδρομο. Πάνω από 50 κόμματα συμμαχούν και χωρίζονται ευκαιριακά, προκειμένου να καλλιεργήσουν αυταπάτες στο λαό και να διασφαλίσουν την επιβίωση του συστήματος. Σ' αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς και τη δράση του στρατού, που είναι πολύ ισχυρός στην Τουρκία, αλλά και τους φονταμενταλιστές, που κινούνται, από τη δική τους σκοπιά, στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση».

Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στην Τουρκία συντελείται με γοργούς ρυθμούς. Πριν από 3 χρόνια, δραστηριοποιούνταν στη χώρα πάνω από 50 τράπεζες, ενώ σήμερα, ύστερα από συγχωνεύσεις, εξαγορές και χρεοκοπίες, έχουν απομείνει 22. Μεγάλα στρώματα μικρομεσαίων αγροτών, που αποτελούν το 40% του πληθυσμού, προλεταριοποιούνται σταδιακά, εγκαταλείποντας τη γη τους. Η εργατική τάξη στενάζει στην κυριολεξία, με βασικούς μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 224.000.000 λίρες (150 ευρώ το μήνα), την ίδια στιγμή που τα ενοίκια στην Κωνσταντινούπολη ξεκινάνε από τα 100 ευρώ και ο πληθωρισμός τρέχει με 25%.

Μέσα σ' αυτές τις δύσκολες για το λαό, αλλά και για το ίδιο το Κόμμα, συνθήκες, δίνει τη μάχη του το ΤΚΡ, έχοντας να αντιμετωπίσει και τις διώξεις του καθεστώτος, που βλέπει την ανάπτυξη της επιρροής του σαν απειλή. Με καθημερινή εξόρμηση στους χώρους δουλιάς, στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, με ιδεολογικά μαθήματα για τα νεαρά μέλη του, με την έκδοση δυο περιοδικών και μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας, της «Komunist», βήμα το βήμα, η επιρροή του ΤΚΡ αυξάνει καθημερινά.

Σημαντική συμβολή στα πρόσφατα αντιπολεμικά συλλαλητήρια είχε και η νεολαία της Τουρκίας, η οποία, στην πλειοψηφία της, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ΤΚΡ για αποχή από τα μαθήματα σε σχολεία και πανεπιστήμια την πρώτη μέρα του πολέμου. Δεκτική στην κομμουνιστική ιδεολογία και με την εκπαιδευτική και εργασιακή πραγματικότητα να τη συνθλίβει, η νεολαία αποτελεί έναν από τους βασικούς αιμοδότες μελών για το ΤΚΡ.

Ο Ozgur Genc, υπεύθυνος από το Κόμμα για τη νεολαία, περιγράφει στο «Ρ» τα προβλήματα που οι νέοι της Τουρκίας αντιμετωπίζουν σήμερα. «Ο μεγαλύτερος εφιάλτης των νέων είναι η ανεργία. Ενας στους τέσσερις νέους καταλήγουν άνεργοι, ενώ και αυτοί που θα βρουν δουλιά θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες εργασιακές συνθήκες».

«Η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης έχει ξεκινήσει προ πολλού στην Τουρκία, με αποτέλεσμα σήμερα να λειτουργούν πάνω από 40 ιδιωτικά πανεπιστήμια, είκοσι από αυτά μόνο στην Κωνσταντινούπολη. Κάθε χρόνο, περίπου 1.500.000 μαθητές, από τους συνολικά 18.000.000, συμμετέχουν στις εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και μόλις το 26% από αυτούς, περίπου 400.000, καταλήγουν στα πανεπιστήμια ή σπουδάζουν δι' αλληλογραφίας. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν είναι καταξιωμένα στη συνείδηση της νεολαίας. Δικός μας στόχος πάλης, είναι να διεκδικήσει η νεολαία, εκτός από την άμεση απαγόρευση της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, και την κρατικοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων που λειτουργούν σήμερα. Πέρα από αμιγώς ιδιωτικά πανεπιστήμια, μεγάλες διαστάσεις προσλαμβάνει τα τελευταία χρόνια και η ιδιωτικοποίηση τομέων των δημόσιων πανεπιστημίων, αλλά και η αθρόα εισαγωγή προγραμμάτων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση».

Η δράση του ΤΚΡ στα πανεπιστήμια και τα σχολεία εστιάζει και στη διαφώτιση των νέων φοιτητών και στην απαγκίστρωσή τους από τις ιδιαίτερα διαδεδομένες θρησκοληψίες. «Αυτό που προέχει, ωστόσο», μας λέει ο Cihan Yucel, υπεύθυνος για τη νεολαία της Κωνσταντινούπολης, «είναι να φέρουμε τη νεολαία στο ίδιο αγωνιστικό μετερίζι με την εργατική τάξη, να γεφυρώσουμε το χάσμα που υπήρχε μέχρι σήμερα στην Τουρκία. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η νεολαία θα συναντηθεί τελικά με την εργατική τάξη, αφού η πλειοψηφία της έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι σε μερικά χρόνια θα είναι κομμάτι της, βλέποντας το πανεπιστήμιο σαν τον προθάλαμο για την παραγωγή».

«Είναι σημαντικό να αντιληφθεί ο κόσμος ότι το μοναδικό πρόβλημα στην Τουρκία δεν είναι το Κουρδικό. Υπάρχουν τεράστια προβλήματα για τους Τούρκους εργαζόμενους, όπως ακριβώς και για τους εργαζόμενους όλης της Γης», λέει στο «Ρ» ο Kemal Okuyan, ΓΓ της ΚΕ του ΤΚΡ, σε ένα μικρό διάλειμμα από τις προετοιμασίες της «Εβδομάδας δράσης για την Ειρήνη», την προηγούμενη βδομάδα στην Κωνσταντινούπολη. «Η τουρκική εργατική τάξη, σε μια στρατοκρατούμενη χώρα, είναι εφικτό να πετύχει νίκες και σ' αυτήν την κατεύθυνση δουλεύουμε κι εμείς σαν Κομμουνιστικό Κόμμα».

Οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές του Απρίλη θα αποτελέσουν ορόσημο για το ΤΚΡ, καθώς θα κατέβει αυτόνομα, συνεργαζόμενο με προσωπικότητες από το χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, πανεπιστημιακούς και δημοσιογράφους, που πορεύονται στο πλάι του μέσα από τις αντιπολεμικές και άλλες συσπειρώσεις του Κόμματος. Με δεδομένη την αναμενόμενη αύξηση της συμμετοχής λόγω και του πρόσφατου πολέμου στο Ιράκ, το στοίχημα για το ΤΚΡ είναι να βελτιώσει τα ποσοστά του και από καλύτερες θέσεις να συνεχίσει τους αγώνες του μέσα στην εργατική τάξη.