Το νέο δόγμα προβλέπει ένα συνεχές «άπλωμα» της μιλιταριστικής πολιτικής των ΗΠΑ στον πλανήτη. Αυτό προδικάζει τη διαιώνιση μιας πολεμικής ατμόσφαιρας ικανής να υποτάσσει έθνη και λαούς στην κατακτητική αλυσίδα ενός νεο-αποικιακού καπιταλισμού. Η διαιώνιση, επομένως, του παλαιστινιακού προβλήματος με το πολεμικό «άπλωμα» του Ισραήλ γίνεται κρίκος της αλυσίδας του ευρύτερου «απλώματος» του νεο-ταξικού ιμπεριαλιστικού δόγματος.

Στην αρχή οι ΗΠΑ πίστεψαν ότι θα μπορούσαν μόνες τους να διεκπεραιώσουν το νέο πλανητικό κατακτητικό δόγμα. Ομως, μετά την εμπειρία του Ιράκ άρχισαν να εκδηλώνονται φόβοι και να επιζητούν να βγουν από την απομόνωση με τη βοήθεια του γαλλο-γερμανικού άξονα διά μέσου του ΟΗΕ. Οι Γιάνκηδες δείχνουν να κατανοούν ότι μόνο μια κοινή σύμπραξη με τη Γαλλία και τη Γερμανία δύναται να τους ανακουφίσει από προβλήματα που θα εντείνονται όλο και περισσότερο. Πίσω από τον γαλλο-γερμανικό άξονα συσπειρώνεται η καπιταλιστική Ευρώπη με τη μορφή της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης και συμπαρασύρει τους πειναλέους νεο-εταίρους των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών.

Λέγεται ότι οι ΗΠΑ αδυνατούν να επεκτείνουν τον πόλεμο μετά την εμπειρία τους στο Ιράκ και την εμφανή αδυναμία τους. Ακόμη κι αν γίνει αυτό (πράγμα από δύσκολο έως αδύνατο μελλοντικά), δε σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουν τα ήδη «κεκτημένα» στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη. Η εφαρμογή της ανοιχτής κατακτητικής πολιτικής πολέμου συνιστά πρακτική επιβεβαίωση του δόγματος της «νέας τάξης». Η αναίρεσή της θα σημάνει αναίρεση του ίδιου του δόγματος που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη του σύγχρονου μετασοβιετικού ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Μια τέτοια αφελής σκέψη μπορεί να βρίσκεται μόνο στα κεφάλια εκείνων που πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός στην εποχή της σήψης του θα μπαίνει σε χώρες ως καλός Σαμαρείτης για να ανοικοδομήσει έναν ισόρροπο εθνικό καπιταλισμό.