Δεν πρόλαβε καλά - καλά να «σβήσει» ο απόηχος των λόγων του εισαγγελέα Χρ. Λάμπρου περί «σταλινικής θεωρίας» στην οποία τάχα πίστευε η «17Ν» και σημειώθηκε μια νέα, ακόμη πιο προκλητική, προσπάθεια σύνδεσης της εν λόγω οργάνωσης με το κομμουνιστικό κίνημα στην ιστορική και στη σύγχρονη διάστασή του, αυτή τη φορά από τον αναπληρωτή εισαγγελέα της έδρας Β. Μαρκή. Τώρα το μέσο της σύνδεσης δεν ήταν ο Στάλιν αλλά ο Λένιν!!! Μέθοδος, η κλασική, της κατάφωρης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Στην αγόρευσή του - που ξεκίνησε χτες και συνεχίζεται σήμερα - ο Β. Μαρκής, ευθύς εξαρχής κατηγόρησε τμήμα των συνηγόρων υπεράσπισης και τμήμα των κατηγορουμένων για εφαρμογή μεθοδευμένου σχεδίου αντιμετώπισης της δίκης με σκοπό την προκαταβολική απαξίωση του δικαστηρίου, την απαξίωση των μαρτύρων κατηγορίας με τη γελοιοποίησή τους, την απαξίωση του προανακριτικού και ανακριτικού έργου καθώς και του αποδεικτικού υλικού. «Κύριοι δικαστές - συνέχισε ο αναπληρωτής εισαγγελέας - έλεγα και προβληματιζόμουν γιατί γίνεται αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι τα μάτια μού τα άνοιξε όταν διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" - έχει αναγνωστεί - όταν απεδείχθη ότι αυτό ουσιαστικά είναι εφαρμογή ενός σχεδίου το οποίο σε πολλές δίκες κατά το παρελθόν έχει εφαρμοστεί. Ηταν οδηγίες οι οποίες από τα προ-επαναστατικά χρόνια στην πρώην Σοβιετική Ενωση είχαν εφαρμοστεί. Ηταν οι οδηγίες τις οποίες έδινε ο Λένιν στους κατηγορούμενους ότι αυτή ακριβώς πρέπει να είναι η τακτική τους: Θα αμφισβητήσετε κατά πάντας, θα αμφισβητήσετε τους δικαστές, θα αμφισβητήσετε τους μάρτυρες, θα αμφισβητήσετε το Δικαστήριο, θα κάνετε οτιδήποτε για να δίνετε προς έξω την εικόνα ότι κάποιοι σας αδικούν».

Το τι διάβασε και το τι κατάλαβε από τον Λένιν ο εν λόγω εισαγγελικός λειτουργός, είναι ζήτημα προς διερεύνηση. Το ότι παραποιεί όμως βάναυσα την αλήθεια γύρω από το θέμα και μάλιστα με καταπληκτική ευκολία και ελαφρά τη καρδία, γιατί έτσι κάποιους βολεύει, αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Μια ματιά στο σχετικό κείμενο του ηγέτη των μπολσεβίκων («Γράμμα προς την Ε. Ντ. Στάσοβα και τους συντρόφους που βρίσκονται στη φυλακή της Μόσχας», Απαντα τόμος 9, σελ. 170 - 174) πείθει και τον πλέον δύσπιστο ότι για άλλο πράγμα μιλάει ο Λένιν απ' αυτό που περιγράφει στους ισχυρισμούς του ο Β. Μαρκής.

Στο εισαγωγικό μέρος της αγόρευσής τους, πέραν των προαναφερόμενων, ο Β. Μαρκής προχώρησε σε μια σειρά κρίσεων για ορισμένους εκ των κατηγορουμένων αμφισβητώντας σε γενικό επίπεδο ότι τα μέλη της «17Ν» - κυρίως όσοι αρνούνται τις κατηγορίες - είναι λαϊκοί αγωνιστές γιατί όπως είπε «Ο άνθρωπος που αισθάνεται ότι ενέργησε ως λαϊκός αγωνιστής, εμφανίζεται και το διεκδικεί και δεν κρύβεται πίσω από τον ίσκιο του και πίσω από το δάχτυλό του».

Ειδικά για τον Αλ. Γιωτόπουλο, δέχτηκε ότι είναι ο αρχηγός της οργάνωσης ενώ ερμηνεύοντας τη στάση του να αρνείται κάθε σχέση με τη «17Ν», την απέδωσε σε συνεπή εφαρμογή των συνωμοτικών κανόνων αλλά και στο γεγονός ότι αν ο Γιωτόπουλος παραδεχόταν το ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση, «θα έμπαινε οριστικά και αμετάκλητα η ταφόπλακα σε αυτό το πράγμα που λέγεται "17Ν". Αυτό - είπε χαρακτηριστικά - δε θέλει να αποδεχτεί ο κ. Γιωτόπουλος, η στάση του να αποτελέσει την ταφόπλακα του έργου του». Ταυτόχρονα συμπληρώνοντας τον συλλογισμό του, υποστήριξε πως η συνέπεια του Γιωτόπουλου στους συνωμοτικούς κανόνες αποτέλεσε τον σημαντικότερο παράγοντα διάλυσης της οργάνωσης γιατί βλέποντάς τον τα άλλα μέλη «να κάνει ότι δεν τους γνωρίζει, να τον υποδεικνύουν και να τους βρίζει, ενδεχομένως είπαν: "ο σώζων εαυτόν σωθήτω"».

Τον Δ. Κουφοντίνα ο Β. Μαρκής τον χαρακτήρισε εγκληματικό ταλέντο που πάσχει από ιδεοληψία και που «αν μπορέσει ποτέ κανείς να τον πείσει ότι αυτά που διέπραττε ήταν εγκλήματα τα οποία προκάλεσαν πόνο, καταστροφή και τίποτε άλλο, οι λύσεις του θα είναι δύο: ή θα τρελαθεί ή θα αυτοκτονήσει».

Τους αδελφούς Ξηρούς τους χαρακτήρισε τραγικά πρόσωπα ενώ αναφερόμενος ειδικά στον Βασίλη Ξηρό είπε πως είχε περιφερειακό ρόλο στην οργάνωση αλλά η υπερασπιστική γραμμή που ακολουθεί τον οδηγεί να «θυσιάζεται ουσιαστικά εντασσόμενος στο σκληρό πυρήνα της Οργάνωσης και αντιμετωπιζόμενος ως μέλος του σκληρού πυρήνα της Οργάνωσης».

Ο Β. Μαρκής ενέταξε στην ίδια περίπτωση με αυτή του Β. Ξηρού και τον Κ. Καρατσώλη, λέγοντας ότι του δημιούργησε τα ίδια αισθήματα γιατί δεν έχει βάψει τα χέρια του με αίμα αλλά κατηγορείται για μερικές ληστείες. Αναφερόμενος δε στην υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου, να αρνείται τα πάντα, σχολίασε: «στην κυριολεξία μού θυμίζει χτύπημα του χεριού στο μαχαίρι για να αυτοτραυματιστεί».

Ο αναπληρωτής εισαγγελέας αναφέρθηκε και στο Θ. Σερίφη, τη στάση του οποίου χαρακτήρισε γενναία γιατί παραδέχεται τη σχέση του με τη «17Ν», αναγνώρισε τις ομολογίες του αλλά δε θέλησε στην απολογία του να αναφερθεί και πάλι στους συγκατηγορούμενούς του.

Αναφορικά με το κατηγορητήριο ο Β. Μαρκής διαφοροποιήθηκε σε ορισμένα σημεία από το παραπεμπτικό βούλευμα.

Συγκεκριμένα:

- Ζήτησε από το δικαστήριο να κρίνει ένοχο ως φυσικό αυτουργό στην απόπειρα ανθρωποκτονίας εναντίον του νευροχειρουργού Ζ. Καψαλάκη, τον Β. Τζωρτζάτο αντί του Δ. Κουφοντίνα, που κατά το κατηγορητήριο φέρεται να πυροβόλησε το γιατρό.

- Πρότεινε να μην καταδικαστεί ο μεταμεληθείς Σ. Κονδύλης για απόπειρα ανθρωποκτονίας στην υπόθεση της συμπλοκής των Σεπολίων, όπως εισάγεται στο παραπεμπτικό βούλευμα. Επίσης για την ίδια υπόθεση ζήτησε να αθωωθούν όλοι οι κατηγορούμενοι για τη ληστεία του ταξί, γιατί μετά από λίγο το άφησαν. Για τη δεύτερη έκρηξη χειροβομβίδας, που είχε γίνει κατά τη διάρκεια της καταδίωξής τους από τους αστυνομικούς, πρότεινε την απαλλαγή τους, γιατί δεν έγινε σαφές ποιος έριξε τη χειροβομβίδα. Τέλος, απαλλακτικός ήταν ο εισαγγελέας και για τον Α. Γιωτόπουλο, καθώς πρότεινε να αθωωθεί από την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για το σύνολο των κατηγοριών για την υπόθεση των Σεπολίων που συνδέονται με όσα επακολούθησαν κατά τη συμπλοκή επειδή όπως είπε αυτή ήταν τυχαίο γεγονός.

- Πρότεινε την απαλλαγή των Σάββα και Βασίλη Ξηρού και Δ. Κουφοντίνα, από την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας κατά συρροή για τη βομβιστική επίθεση κατά της αμερικανικής πρεσβείας, καθώς και την απαλλαγή του Α. Γιωτόπουλου από την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας στην πράξη των συγκατηγορουμένων του, γιατί δεν προέκυψε κίνδυνος για τρεις υπαλλήλους της πρεσβείας.