Η κυβέρνηση χρειάστηκε προχτές εκατόν τριάντα σελίδες γραπτού κειμένου για να συγκαλύψει - μέσα από μια φτηνή παροχολογία - μερικούς από τους κεντρικούς στόχους του μεγάλου κεφαλαίου, αυτούς που είναι και η πεμπτουσία της πολιτικής της: Το πώς θα ενταθεί η εκμετάλλευση ενός όλο και μεγαλύτερου αριθμού εργαζομένων, που θα πληρώνονται με όλο και μικρότερο μισθό. Στη σημερινή φάση του οξύτατου ανταγωνισμού τους οι καπιταλιστές αξιοποιούν στο έπακρο τον εφεδρικό στρατό εργατών, τους ανέργους, και με σημαία την αντιμετώπιση της ανεργίας προβάλλουν «λύσεις για την αύξηση της απασχόλησης».

Αυτές τις «λύσεις» έρχεται να νομοθετήσει και η ελληνική κυβέρνηση, σ' αυτές τις «λύσεις» έχουν δηλώσει την ιδεολογική τους συμφωνία όλες οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν δεχτεί σαν ευαγγέλιό τους τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις ειδικότερες αποφάσεις των συνόδων κορυφής, με κεντρική αυτή της Συνόδου της Λισαβόνας. Τη σύνοδο που όρισε ως στόχο να έχει γίνει έως το 2010 η ΕΕ η ανταγωνιστικότερη οικονομία. Σπάζοντας την έννοια της ανταγωνιστικότητας στα μέρη που τη συνθέτουν φτάνουμε αναγκαστικά σ' αυτά που και προχτές ο κ. Σημίτης εξήγγειλε: Ακόμα περισσότερη μερική απασχόληση, μερική πληρωμή, μερική ασφάλιση, μερικές συντάξεις, μισθοί συμπιεσμένοι στα όρια των προγραμμάτων σταθερότητας, δουλιά έως το θάνατο. Δίνουν, μάλιστα, ειδικό βάρος στην τεράστια δεξαμενή εργατικής δύναμης, τις γυναίκες, τις οποίες και επιθυμούν να εντάξουν στην παραγωγή όσο πιο γρήγορα όσο πιο πολλές.

Η κυβέρνηση Σημίτη έχει ήδη μια μακρά ιστορία στην εφαρμογή τέτοιων πολιτικών. Εχει ήδη δώσει στο κεφάλαιο το νόμο για τις εργασιακές σχέσεις, που άνοιξε διάπλατα το δρόμο για την κατάργηση του σταθερού εργάσιμου χρόνου με πλήρεις αποδοχές. Εχει δώσει ήδη τον ασφαλιστικό νόμο, που στέλνει τους γέροντες από τη δουλιά κατευθείαν στον τάφο. Εχει υπογράψει δεκάδες επιμέρους αποφάσεις, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφαιρούν κατακτήσεις και προσφέρουν νέες ευκαιρίες κερδοφορίας στο κεφάλαιο.

Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες μέρες η κυβέρνηση επιχείρησε με ένα μπαράζ παροχολογίας να δημιουργήσει «ευνοϊκό κλίμα» για να καλύψει το βάθος της αντεργατικής πολιτικής της, δεν μπορεί παρά να απαντηθεί και με ένα πολύμορφο αγωνιστικό μπαράζ από αυτούς που βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα. Εναν αγώνα που πρέπει να εκφραστεί αποτελεσματικά υπέρ των εργατών και σε πολιτικό επίπεδο. Οσο πιο ισχυρό ΚΚΕ τόσο καλύτερα.