Ο μεγαλύτερος «αλήτης» της μεγάλης οθόνης έχει κάποιες αντιρρήσεις για την ανάπτυξη και την τεχνολογία και βάλθηκε να πει τη γνώμη του... Τι και αν έχουν περάσει εξήντα εφτά χρόνια. Εγινε κάτι, αν το φιλμ είναι ασπρόμαυρο και η φωνή των ηθοποιών δεν ακούγεται; Σαν να μην πέρασε μια μέρα η διαμαρτυρία - ταινία του Τσάπλιν είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Ανθρωποι που δουλεύουν σαν μηχανές. Μηχανές που δουλεύουν σαν άνθρωποι. Ενα αφεντικό που μοιάζει με διοικητή των Ες-Ες και ένας κακομοίρης που προσπαθεί να βρει το δίκιο του.

Μια πραγματικότητα, που ο Τσάρλι Τσάπλιν περιγράφει με σκηνές που έμειναν χαραγμένες στο άσπρο πανί. Η ταινία, αν και φτιαγμένη σε καιρό με κινηματογραφικό ήχο, παραμένει βουβή, με εξαίρεση τους ήχους των μηχανών και ένα μικρό τραγουδάκι του Τσάπλιν για φινάλε.