Σε εμπόρευμα στα χέρια μεγαλοεργολάβων, με την ανοχή και την παρότρυνση της κυβέρνησης έχουν μετατραπεί πάνω από 500 συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο ΑΠΘ, οι οποίοι εργάζονται σε διοικητικές και άλλες θέσεις, καλύπτοντας πάγιες ανάγκες του Πανεπιστημίου.

Το σύνολο των υπηρεσιών φύλαξης, καθαριότητας, βιβλιοθηκονομίας και τεχνικών εργασιών του ΑΠΘ έχει παραδοθεί σε εργολαβικές εταιρίες, που λειτουργούν ασύδοτα, αφού πέρα από το νόμιμο κέρδος που αποκομίζουν από τις συμβάσεις που υπογράφουν με το πανεπιστημιακό ίδρυμα, φροντίζουν να ξεζουμίζουν και τους εργαζόμενους, με μισθούς πείνας και εργασιακή υπερεκμετάλλευση.

Το καθεστώς των εργολαβιών στο ΑΠΘ, αλλά και σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, αποτελεί εδώ και χρόνια τον πολιορκητικό κριό για την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Παράλληλα, δείχνει το δρόμο για την παραπέρα ελλαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο τομέα, αφού οι εργαζόμενοι αποτελούν στην ουσία έρμαια των μεγαλοεργολάβων, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με μισθούς πείνας, που για την πλειοψηφία των εργαζομένων δεν ξεπερνούν τα 550 ευρώ το μήνα.

Την ίδια στιγμή, με τη μεταφορά τους από τον έναν εργολάβο στον άλλο, πολλοί εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να ξαναρχίσουν από το μηδέν, αφού το πανεπιστήμιο, παρά τις χρόνιες δεσμεύσεις του, δεν υποχρεώνει τους μεγαλοεργολάβους να πληρώσουν και τις υποχρεώσεις της προϋπηρεσίας των εργαζομένων.

Διατηρώντας τους υπαλλήλους σε συνθήκες ομηρίας, οι εργοδότες αφήνουν απλήρωτους για μήνες τους εργαζόμενους, όπως έγινε πριν το Πάσχα με τις καθαρίστριές, αλλά και τους ζωοκόμους οι οποίοι δεν έχουν ακόμα πληρωθεί τις Κυριακές που εργάστηκαν, όπως καταγγέλλει το σωματείο. Ενδεικτικό των εργασιακών σχέσεων που προωθούνται από τους μεγαλοεργολάβους είναι και το γεγονός ότι μόλις τον περασμένο Ιούνη 2 καθαριστές του ΑΠΘ απολύθηκαν από τον εργοδότη, όταν αρνήθηκαν να πάνε να καθαρίσουν στο... λιμάνι!

Προωθώντας την κυβερνητική πολιτική που θέλει τους εργαζόμενους αναλώσιμο φτηνό εργατικό δυναμικό και τους ιδιώτες να θησαυρίζουν από τα δημόσια κονδύλια, η πρυτανεία εκτιμάται ότι χαρίζει κάθε χρόνο πάνω από 670.000.000 δραχμές στους 5 εργολάβους, για να καλύψει πάγιες και μόνιμες ανάγκες του Πανεπιστημίου, αφού το νόμιμο κέρδος της εργολαβίας φτάνει το 18%. Συνολικά το ποσό που δαπανάται ετησίως για τις εργολαβίες από το ΑΠΘ ανέρχεται στα 11.000.000 ευρώ (περίπου 3,75 δις δραχμές). Με το ίδιο κόστος, υπολογίζεται ότι το πανεπιστήμιο θα μπορούσε να απασχολεί σε μόνιμες θέσεις πολλές εκατοντάδες περισσότερους εργαζόμενους -και μάλιστα με μισθό 300.000 το μήνα!- από τους 500 που δουλεύουν σήμερα υπό το καθεστώς των εργολάβων με μισθούς πείνας.

Την ίδια στιγμή, ακόμα και οι 137 νέες θέσεις εργασίας που υποσχέθηκε πέρσι η πρυτανεία για την εξυπηρέτηση διοικητικών και άλλων αναγκών του ΑΠΘ, χωρίς να αντιμετωπίζουν στην ουσία του το πρόβλημα, έχουν μείνει για πάνω από έναν χρόνο στα χαρτιά.

Οι δυναμικές κινητοποιήσεις τον περασμένο Σεπτέμβρη στρίμωξαν τους μεγαλοεργολάβους στον τοίχο. Στην προσπάθειά τους μάλιστα να χτυπήσουν την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων προχώρησαν σε 5 απολύσεις, ενώ παράλληλα φούντωσε το όργιο των απειλών και των δικαστικών διώξεων απέναντι στο σωματείο. Παρά το κλίμα εκφοβισμού, με την παρέμβαση του σωματείου οι απολύσεις ματαιώθηκαν.

Προβάλλοντας ως κύριο αίτημα τον απεγκλωβισμό τους από την ομηρία των εργολάβων και την άμεση μονιμοποίησή τους μέσα από την προκήρυξη θέσεων εργασίας στο πανεπιστήμιο, οι εργαζόμενοι δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς.

Μεγάλη μερίδα των διοικητικών υπαλλήλων του ΑΠΘ αποτελούν και οι πάνω από 70 εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου. Παρά το γεγονός ότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες του πανεπιστημίου, η εξάρτησή τους από βραχύχρονα προγράμματα -όπως τα ΕΠΕΑΕΚ- έχει ως αποτέλεσμα να εξαρτάται η διάρκεια της σύμβασή τους από αυτή του προγράμματος, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να βρεθούν στο δρόμο. Ετσι, παρά το γεγονός ότι οι ολοένα αυξανόμενες ανάγκες του πανεπιστημίου απαιτούν σήμερα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του σωματείου εργαζομένων, τη δημιουργία εκατοντάδων νέων θέσεων εργασίας για διοικητικό προσωπικό, πέρα από τις ήδη υπάρχουσες, η υποχρηματοδότηση των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό και η απροθυμία της πρυτανείας να αντιμετωπίσει το ζήτημα, κρατούν τους συμβασιούχους σε κατάσταση ομηρίας.

Ανάλογη είναι η κατάσταση και για εκατοντάδες ακόμα εργαζόμενους με συμβάσεις έργου που απασχολούνται σε εργαστήρια και ερευνητικά προγράμματα, αλλά και για τους 240 συμβασιούχους αορίστου χρόνου που περιμένουν ακόμα τη μονιμοποίησή τους.

Μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, στο αίτημα για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων η κυβέρνηση απαντά με Προεδρικά Διατάγματα που προβλέπουν τη μετατροπή των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου στο δημόσιο σε αορίστου, ύστερα από δύο χρόνια συνεχούς απασχόλησης, στο όνομα της δήθεν εναρμόνισης με την κοινοτική οδηγία 70 του '99. Πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη οδηγία είναι γενικόλογη, ενταγμένη στη γενικότερη προσπάθεια καταστρατήγησης της εργασιακής μονιμότητας, το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα αφορά αποκλειστικά τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και όχι τα πανεπιστήμια, ενώ ισχύει μόνο για τους εργαζομένους με σύμβαση εργασίας και όχι με σύμβαση έργου.

Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση, με πυροτεχνήματα και με την αγαστή συνεργασία της κεντρικής συνδικαλιστικής ηγεσίας, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους. Καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες, επιχειρεί με πυροτεχνήματα να μετατρέψει τον αγώνα τους για μόνιμη και σταθερή απασχόληση με πλήρη δικαιώματα, σε δικαστική διαμάχη και να μείνει έτσι στο απυρόβλητο η πολιτική της ΕΕ και οι γαλαζοπράσινοι εκφραστές της, που προωθούν την ημιαπασχόληση και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο, εξασφαλίζοντας παράλληλα στους ιδιώτες φιλέτα από τη δημόσια περιουσία.