Μεγάλος ο δρόμος. Ευτυχώς. Ηταν τόσο όμορφη η «διαδρομή» της περασμένης Κυριακής που πραγματικά θα μας κακοφαινόταν να σταματήσουμε. Γι' αυτό συνεχίζουμε και σήμερα το συναρπαστικό οδοιπορικό μας. Μας οδηγεί ο Σταύρος Καλφιώτης.

«Χωθήκαμε στο "Μουσείο Φυσικής Ιστορίας", μας λέει ο Σταύρος Καλφιώτης. Ηταν μια ακόμα έκπληξη! Μέσα στις αίθουσες του "Μουσείου", βαλμένα με τάξη και πολλή φροντίδα όλα τα είδη πουλιών και ζώων σε κατατόπιζαν για την πανίδα της περιοχής. Τούτο το "Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας" μαζί με το πρότυπο "Εκτροφείο Ευγενών Θηραμάτων" που λειτουργεί από το 1053 - έργα και τα δύο, όπως και όλο το μοναστήρι, του ακούραστου ηγούμενου της Μονής Πατέρα Γερμανού, του πάλαι ποτέ, όπως αρέσκεται να λέει ο ίδιος, παπα-Ανυπόμονου -, προκαλούν το θαυμασμό των επισκεπτών του μοναστηριού. Το παρανόμι "Ανυπόμονος" του το είχε δώσει ο Αρης Βελουχιώτης.

Στεκόμαστε στη βεράντα του Μουσείου κι ως αγναντεύουμε αντίκρυ το Δρυμό της Οίτης, η γυναίκα μου Λου άρχισε ν' απαγγέλλει από το ποίημα του Ρουμελιώτη ποιητή Δημήτρη Αδαμόπουλου (Δάδλου) «Η Υπατη οροσειρά», τούτους τους στίχους:

"Τα καταχθόνια πακτωλών της Γης εδάφη, βαθιά τραντάχτηκαν. Τα ερέβη τους σκίρτησαν, και τα επίγεια στης σφαίρας μας τους κύκλους μόχθους, ηδονικά σμιλεύτηκαν με στέρεη τέχνη, και μακάρια Γη μου, κατακόρυφη Οίτη, ολόστητη και μεγαλόπρεπη υψώθεις, με θρόνους χιονισμένους κι άφθαρτα όσα κάλλη, που όμοια καμιά να μη σου μοιάσει άλλη".

Εκτός από αυτά που υπάρχουν σήμερα χάρις στη φροντίδα του παπα-Ανυπόμονου, είχε ιδρύσει μια Πρότυπη Γεωργοκτηνοτροφική Σχολή και μια Σχολή Δασική και Θηροφυλακής που κι αυτές καταργήθηκαν ύστερα από τα «σκοταδιστικό ενδιαφέρον» της πολιτείας. Μα και η πρότασή του να γίνει η Μονή "Ευρωπαϊκό Πνευματικό Κέντρο Συνεδρίων", παρ' όλο που ο αείμνηστος καθηγητής Κιτσίκης είχε εκπονήσει τα αρχιτεκτονικά σχέδια, βρήκε την αντίδραση του επίσημου κράτους κι έμεινε απραγματοποίητη.

Ωρα πολλή κράτησε η ξενάγησή μας. Τώρα έπρεπε να ξαποστάσουμε λίγο και να πάμε ν' ανταμώσουμε το συναγωνιστή Αρχιμανδρίτη Γερμανό (παπα-Ανυπόμονο).

Η πεθυμιά μας να σμίξουμε μαζί του ήταν μεγάλη. Λαχταρούσαμε να σμίξουμε με το θρυλικό «ανταρτοκαλόγερο», που η φήμη του είχε ξεβγεί από σύνορα της Ελλάδας. Και ποιος στ' αλήθεια δεν ξέρει την παλικαριά του, τον αγώνα του στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής δίπλα στον ηρωικό πρωτοκαπετάνιο Αρη κι υστερότερα την ακάματη προσπάθειά του για τη δημιουργία τούτης της κοινωνικής προσφοράς του, δίχως καμιά στήριξη από την πολιτεία και την Εκκλησία. Ο συναγωνιστής πατέρας - Ανυπόμονος μισό αιώνα έγραψε ιστορία και τώρα αποτραβηγμένος σ' ένα κελί της Μονής, φορτωμένος τα 90 και πάνω χρόνια του, με μειωμένες τις σωματικές του δυνάμεις, αλλά όχι και τις πνευματικές, που κρατούνε όλη τους την καθαρότητα και ζωντανές τις μνήμες του παρελθόντος, δέχεται καλοσυνάτα όποιον τον επισκέπτεται.

Γαλήνιος, ήρεμος, σεμνός μάς υποδέχτηκε πρόσχαρα, μας φίλεψε κουραμπιέδες και πρόθυμα άνοιξε κουβέντα μαζί μας και μας ιστόρησε πώς συνεπαρμένος από τα ιδανικά του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, ζώστηκε τ' άρματα κι ακολούθησε τον Αρη.

Εδώ πήρε τέλος τούτη η εκδρομή που μας έμεινε αξέχαστη και δώσαμε υπόσχεση πως, με πρώτη ευκαιρία, θα ξαναρχόμασταν».