Στις 27 Ιουνίου το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας με μια σημαντική απόφαση αθώωσε τους 13 κατηγορουμένους για την υπόθεση που έχει καταγραφεί ως η «δίκη Οτσαλάν». Για πέντε βδομάδες στο δικαστήριο ζωντάνεψε κάτι από το ύποπτο και ζοφερό παρασκήνιο εκείνης της δραματικής περιόδου που, τον Φεβρουάριο του 1999, συντάραξε την ελληνική και την παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη.

Το δικαστήριο, χάρη στο φρόνημα των ενόρκων, «συνέφερε σημαντικά, όπως χαρακτηριστικά μας δήλωσε ο Θ. Θεοδωρόπουλος, συνήγορος του Α. Οτσαλάν, στην κάθαρση και στον εξαγνισμό από το «Οτσαλάνειο άγος», που προκλήθηκε από την εγκληματική και ηθικώς καταδικαστέα σύμπραξη των πραγματικών ενόχων στο σχέδιο σύλληψης και παράδοσης του Οτσαλάν στην Τουρκία και από την ανεπιτυχή προσπάθεια, συγκάλυψης του σχεδίου αυτού».

Η κυβέρνηση, σχετικά με τις αποτρόπαιες και άθλιες πράξεις της, δεν κατάφερε να πάρει το συγχωροχάρτι που ήθελε, ενώ κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας προέκυψαν μια σειρά στοιχεία, που αποδεικνύουν τη σύμπραξή της με μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη στην Τουρκία.

Βέβαια, στη δίκη αυτή δεν κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι πραγματικοί ένοχοι που έφεραν τον Οτσαλάν στη χώρα μας και στη συνέχεια τον οδήγησαν στην παράδοση στην τουρκική ΜΙΤ. Ομως, βγήκαν σημαντικά συμπεράσματα για το ρόλο, τότε, της κυβέρνησης Σημίτη.

Τη στιγμή που ο Οτσαλάν, κυνηγημένος και ικέτης γύριζε αναγκαστικά από χώρα σε χώρα, ζητώντας φιλοξενία και άσυλο, η γηραιά Ευρώπη γύριζε τις πλάτες στο δράμα των Κούρδων.

Η «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ενωση συνέπλευσε με τις ΗΠΑ και έστειλαν από κοινού το μήνυμα ότι δεν υπάρχει άσυλο για τον ηγέτη των Κούρδων. Ηθελαν να δώσουν στους λαούς ένα σαφές παράδειγμα - με την τρομοκρατία και το φόβο - ότι τίποτα δε γίνεται χωρίς τη θέλησή της.

Η βαθύτερη ουσία αυτών των γεγονότων, υποστηρίζει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, ήταν η αχρήστευση του διεθνούς δικαίου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κύρια τις ΗΠΑ.

«Η εικόνα του Οτσαλάν, μας λέει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, που πετούσε από χώρα σε χώρα, χωρίς να του δίνεται άσυλο, είχε ως σκοπό να αχρηστεύσει το διεθνές δίκαιο και τις πανάρχαιες παραδόσεις, να ακυρώσει τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά στοιχεία του πολιτισμού μας, δίδοντας έτσι, εκτός των άλλων, την ευκαιρία να αναπτυχθούν οι θεωρίες περί παλαιάς και νέας Ευρώπης»...

Σ' αυτό το σχέδιο, κατά τον Θ. Θεοδωρόπουλο, πρωταγωνίστησαν από την ελληνική πλευρά πολλοί, οι περισσότεροι συνειδητά και κάποιοι άλλοι ασυνείδητα. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την παράδοση του Οτσαλάν η κυβέρνηση προσφέρει κάθε αρωγή στα κατοχικά στρατεύματα που εγκαταστάθηκαν στο Κόσσοβο, προσαρμόζεται απόλυτα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Διευκολύνει τόσο πολύ τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ώστε η αμερικανική κυβέρνηση να θέλει να την ευχαριστήσει δημόσια για την τεράστια συνεισφορά της.

«Αποδεικνύεται λοιπόν, συνεχίζει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, ότι συμμετείχε η κυβέρνηση στο σχέδιο παράδοσης του Οτσαλάν στα πλαίσια επιτυχίας της αμερικανικής πολιτικής για την εξουδετέρωση της "τρομοκρατίας", πράγμα που συνέχισε να πράττει στον πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ κλπ.».

Και ενώ αυτή είναι η κατάσταση, η κυβέρνηση του κ. Σημίτη προσπαθεί να συσκοτίσει την πραγματικότητα, να «βγει λάδι», όπως λέει ο λαός, μας. Τελικά, τοποθέτησαν τον Οτσαλάν ακόμη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Προχώρησαν ακόμη περισσότερο. Προσπαθούν να εμφανιστούν ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι και αμέτοχοι στο έγκλημα που διαπράχτηκε. «Δεν τους αρκεί που παρέδωσαν τον Οτσαλάν στην Τουρκία, μας λέει ο συνήγορός του, καταπατώντας το διεθνές δίκαιο, τους νόμους και τις πανάρχαιες αξίες και παραδόσεις της χώρας. Δηλώνουν, ψευδόμενοι, ότι δεν έχουν καμιά ευθύνη γι' αυτό, επειδή τάχα ο ίδιος ο Οτσαλάν συμφώνησε για το θέμα της μεταφοράς του από την πρεσβευτική κατοικία στο Ναϊρόμπι προς την Ολλανδία με την κυβέρνηση της Κένια, ενώ δήθεν η ελληνική κυβέρνηση του είχε εξασφαλίσει (από κάποιες χώρες) τη δυνατότητα παροχής ασύλου»!

Και ενώ συμβαίνουν αυτά, επισημαίνει ο Θ. Θεοδωρόπουλος, φτάνουν στα κατώτατα όρια της ηθικής και εθνικής κατάπτωσης. Προσπαθούν να συκοφαντήσουν τον ίδιο τον Οτσαλάν στον κουρδικό λαό, ότι έχει την ευθύνη για τη σύλληψή του, με όσα αυτή συνεπάγεται για το κουρδικό κίνημα.

«Ευτυχώς, όμως, συνεχίζει ο δικηγόρος του Οτσαλάν, η απόφαση του Δικαστηρίου, αθωώνοντας τον Οτσαλάν και τους άλλους κατηγορούμενους απέδειξε, πέραν από την αναντικατάστατη χρησιμότητα των λαϊκών δικαστών στη σύνθεση του Δικαστηρίου, ότι είναι ζωντανές ακόμη οι αξίες και οι παραδόσεις του λαού μας γύρω από τα θέματα του ικέτη, του ασύλου, της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης».

Οσον αφορά στις ευθύνες προσωπικά του καθενός - όχι μόνο ως προσώπων, αλλά κυρίως ως φορέων συγκεκριμένης πολιτικής - όλους αυτούς τους ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Μ. Αναγνωστάκη «Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε».