Μια μαγική λέξη προέκυψε στην Ελλάδα μετά τα δραματικά γεγονότα του 1990-91, που οδήγησαν τον πλανήτη σε εγκληματικό αδιέξοδο, με φόβο γενικευμένου πολεμικού ολοκαυτώματος: ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ. Με αυτή άρχιζαν και τέλειωναν τους λόγους τους όλοι οι ορκισμένοι ευρωλάγνοι εθνοπατέρες.

Ηταν η κοινή λέξη αποδοχής της «ισχυρής» Ελλάδας, μοναδικής βαλκανικής χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ποιος θα τολμούσε να αντισταθεί στη μαγεία της λέξης, χωρίς να του κολληθεί η ρετσινιά του «αντι-ευρωπαϊστή»; Ποιος θα τολμούσε να αντισταθεί στα νέα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα, έστω κι αν εμφανιζόταν ως ο βαλκανικός τους φορέας η αστική τάξη που έβγαλε στο σφυρί τη χώρα της και κατέστρεψε τον βιομηχανικό της ιστό, δηλαδή η ελληνική αστική τάξη με τα πολιτικά της κόμματας; Επρόκειτο για το ρόλο ενός ψοφοδεούς σκύλου, που φόρεσε την προβιά της διεθνούς ολιγαρχίας για να «διεισδύσει» στα γειτονικά βαλκανικά κράτη, που μέχρι τότε δεν τολμούσε ούτε καν να τα κοιτάξει απευθείας στα μάτια.

Υποδυόταν την «Αγνή του λιμανιού», όταν ζητούσε από τον Μπρέζνιεφ και τον Ζίβκοφ να την προστατέψουν από το θανατερό κίνδυνο των μονίμων «φίλων» και «συμμάχων» της. Να που τώρα, μες την καταχνιά και την αντάρα, μεταμορφώθηκε σε κοράκι για να συμμετάσχει στο διαμελισμό του τυμπανιαίου πτώματος των βαλκανικών χωρών. Τα ψωρόσκυλα της ελληνικής ευρω-ενωσιακής καμαρίλας τολμούν να ανεμίζουν την κουρέλα της «διείσδυσης», γνωρίζοντας ότι στα Βαλκάνια δεν υπάρχουν πατριώτες κυβερνήτες κι ότι οι βαλκανικές χώρες κυβερνώνται από εσμούς παρακατιανών πρακτόρων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Κυβερνώνται, δηλαδή, από αδελφές πρακτορικές ψυχές. Αξιος είναι, αλήθεια, ο ρόλος των «διεισδυτών». Αφού έπαιξαν τον άθλιο ρόλο του «μαζωχτή», στη γνωστή εκείνη γιουγκοσλαβική μάζωξη όλων των διεφθαρμένων πολιτικών και θρησκευτικών στοιχείων στη Θεσσαλονίκη για να ανατρέψουν τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τώρα απαιτούν δικαιωματικά τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας και μάλιστα χωρίς τις τύψεις του Ιούδα.

Το όνομα των τριάκοντα αργυρίων ακούγεται στη λέξη «διείσδυση». Επιστέγασμα αυτής της αθλιότητας είναι οι επιπτώσεις της πάνω στο λαό των Ελλήνων. Απαλλαγμένοι από το αποδεδειγμένο γιουγκοσλαβικό προπύργιο αντίστασης και πρακτορεύοντας τα ύψιστα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στα Βαλκάνια, άνοιξαν νομοθετημένα το δρόμο της «διείσδυσης» από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 στην Αλβανία και τον διεύρυναν αργότερα σε όλη τη Βαλκανική.

Ο κάθε απρόκοπος Ελληνας κεφαλαιοκράτης επιδοτείται από το ελληνικό κουβέρνο, όταν μεταφέρει την επιχείρησή του σε βαλκανική χώρα ή ανοίγει καινούρια σε αυτή. Ετσι, ο κάθε απρόκοπος πετάει μαζικά στο δρόμο Ελληνίδες εργάτριες κι Ελληνες εργάτες, με την ξεδιάντροπη ομολογία ότι βρίσκει φθηνότερα εργατικά χέρια στις διπλανές χώρες.

Το πρόβλημα, δηλαδή, για την εθνικά ύποπτη ελληνική αστική τάξη και τους ορκισμένους πολιτικούς της εργολάβους της εξουσίας δεν είναι η ενδυνάμωση του έθνους, αλλά ο εκφυλισμός του στο όνομα του κέρδους, του καπιταλιστικού κέρδους, που δεν το ονοματίζουν οι κάθε λογής εκσυγχρονισμένοι αριστεροί «του ανθρώπου πάνω από τα κέρδη», έτσι... γενικώς. Οταν οι απολογητές της ευρω-ενωσιακής καμαρίλας σκίζουν τα προικιά τους για τις άνεργες της «PALCO» κι άλλων, όταν ο εκσυγχρονισμένος αριστερός παραλπίπας εξαπολύει μύδρους κατά της κυβέρνησης για τους μεταλλωρύχους, όταν θρηνούν για την έλλειψη ελέγχου στις τιμές και την ακρίβεια, θα πρέπει πρώτα να ομολογήσουν τις δεσμεύσεις κανόνων που επιβάλλει η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση, που από χρόνια υπηρετούν πιστά είτε ως θεραπαινίδες, είτε ως παλλακίδες, είτε ως ιερόδουλες.

Να ομολογήσουν, επίσης, τον κίνδυνο να σταλούν Ελληνόπουλα να πολεμήσουν για τα συμφέροντα του κάθε αρνησίπατρι Ελληνα επιχειρηματία σε μια ενδεχόμενη βαλκανική σύρραξη. Στην πολιτική το κακό δε βρίσκεται στη θέση που ο καθένας θεωρεί σωστή και την υπερασπίζεται. Το κακό βρίσκεται στην πολιτική του «λίγο απ' όλα και σε όλα μέσα...».