ΕΡΩΤΗΣΗ
Γιατί ο αγώνας, για να βγει η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, είναι ο μόνος ρεαλιστικός και υπεύθυνος δρόμος για τα λαϊκά συμφέροντα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη χώρα μας και παγκοσμίως ίσως δε σταματήσουν άμεσα τον πόλεμο, όμως:
- Ξεσκεπάζουν τα αίτια του πολέμου, τις επιδιώξεις των επιτιθέμενων και τους απομονώνουν πολιτικά.
- Αποδυναμώνουν τις πολιτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις που άμεσα ή έμμεσα και με οποιαδήποτε δικαιολογία στηρίζουν την επίθεση ή δεν παίρνουν καθαρή θέση για απεμπλοκή.
- Δυσκολεύουν την επιλογή κλιμάκωσης της εμπλοκής της χώρας στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» στον ανταγωνισμό με την Τουρκία ή με όποιο άλλο πρόσχημα την προώθησε η άρχουσα τάξη.
- Αποτελούν βοήθεια προς τον αμυνόμενο ιρακινό λαό, το μόνο αρμόδιο για να αλλάξει την ηγεσία του.
- Δυσκολεύουν τους επόμενους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς. Οργανώνουν τη λαϊκή αντίσταση, ανεβάζουν την αντιιμπεριαλιστική ταξική συνείδηση, ώστε να εκδηλωθεί στην πορεία ως αντεπίθεση στις ιμπεριαλιστικές εξουσίες.
Ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει με τον αγώνα. Σε κάθε αγώνα, εμφανίζονται οι δυνάμεις που καλούν το λαό σε υποταγή, στο όνομα του συσχετισμού δυνάμεων, της ισχύος του αντιπάλου.
- Δε θα είχε γίνει η Επανάσταση του 1821 αν είχε επικρατήσει το «Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης».
- Δε θα είχε γίνει ο εθνικοαπελευθερωτικός - αντιιμπεριαλιστικός αγώνας τη δεκαετία του 1940, αν είχαν επικρατήσει οι «ρεαλιστικές» απόψεις της «αναμονής».
- Δε θα είχε κορυφωθεί ο αντιχουντικός αγώνας, αν είχαν επικρατήσει οι τάσεις συμβιβασμού με τον «εκδημοκρατισμό» της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
Τις βάσεις δεν τις κλείνουν, επειδή δεν μπορούν! Δεν τις κλείνουν, επειδή δε θέλουν! Πρόκειται για ταξική επιλογή! Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις μεγαλύτερες χώρες! Η Γερμανία, η Γαλλία, κ.ά. παρέχουν διευκολύνσεις κατά του Ιράκ! Γιατί; Επειδή φοβούνται; Οχι! Είναι ταξική η επιλογή τους! Τους λαούς φοβούνται οι αστικές τάξεις και δε θέλουν ν' αποδυναμωθούν! Οι συμφωνίες τους παρέχουν επιπρόσθετη δύναμη! Το λαό τον φοβούνται, ακριβώς επειδή μπορεί.
«Μόνοι μας;». Κινδυνολογούν τα φερέφωνα της ολιγαρχίας. Ο φόβος της πλουτοκρατίας είναι μήπως απομονωθούν αυτοί από ένα λαό στο προσκήνιο, που θα επιβάλει εξελίξεις σε όφελός του και σε συνεργασία με τους άλλους λαούς θα ανοίξουν το δρόμο προς τη λαϊκή εξουσία.
Μόνοι μας; Οχι! Με την πλειοψηφία, που είναι κατά των πολέμων! Οταν την πλειοψηφία θέλουν να τη χειραγωγήσουν προς τον άξονα Γαλλίας - Γερμανίας, τότε... ανακαλύπτουν ότι είναι δυνατή! Οτι επηρεάζει! Οταν θέλουν να την αδρανοποιήσουν και να εμποδίσουν ριζοσπαστικοποιήσεις, τότε είναι αδύναμη, δεν μπορεί να κάνει τίποτα!
Ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δυναμώνουν οι ανταγωνισμοί. Σε κάθε χώρα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, ισχυρή ή λιγότερο ισχυρή, υπάρχουν δυο στρατόπεδα: Της πλουτοκρατίας και των λαϊκών δυνάμεων. Η όξυνση του ανειρήνευτου ανταγωνισμού τους, της ταξικής πάλης θα δώσει επιμέρους νίκες και την τελική νίκη.
Στον αγώνα οι λαοί συνειδητοποιούν τη δύναμή τους. Η αγωνιζόμενη λαϊκή πλειοψηφία είναι ακατανίκητη. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Το δίδαγμα της ιστορίας δείχνει το μόνο ρεαλιστικό δρόμο για τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων. Γίνεται όπλο στα χέρια των λαών.